امام صادق(ع) به اعتبار نقش مهمی که در هویت‌بخشی و صورت‌بندی مبانی اعتقادی و فقهی شیعه داشت، به‌عنوان «رئیس مذهب شیعه» شناخته می‌شود. او در زمانه‌ای می‌زیست که افزون بر روند رو به رشد گردآوری و تدوین احادیث، مذاهب فقهی در حال پدیدار شدن بودند و بازار آشفته بحث‌های کلامی نیز رو به گرمی بود. در چنین شرایطی حیات فکری و سیاسی شیعه به تدوین اصول و بنیادهای فکری آن بستگی داشت و برجسته‌ترین بازمانده خاندان رسول خدا عهده‌دار انجام آن شد و «مکتب جعفری» را بنیان نهاد.
جزئیاتهنگامی که از مصلحت سخن می گوییم گاه به بعد فردی نظر داریم و گاه به بعد اجتماعی؛ اما بعد سومی هم هست که از آن تعبیر به مصلحت در حکومت می شود؛ اینکه حکومتی که خود را متعهد به شریعت می داند، در ارتباط با مصلحت چه رفتاری باید داشته باشد؟
جزئیات