از جمله لوازم اجتماعى بودن انسان، نيازهايى است كه تنها ديگران مى توانند آنها را برآورده كنند، و هر فردى در جامعه همانند عضوى از اعضاى يك پيكر است كه نمى تواند جز با هميارى، منافع خود را تأمين كند.
