فقر و کفر

خیزشِ نان و لرزشِ ایمان

۱۳۹۶ دی ۱۴

آن که فقر و زندگی زاهدانه را به انتخاب خویش بر می گزیند، می تواند شعار «الفقر فخری» سربدهد و به فقر و ناداری خویش مباهات کند. فقر او ناشی از «نداری» نیست بلکه فقر او ترجمان «ثمره زهد» و کم اعتنایی وی به شیوه های زیستی مرفهانه هست. چنین فقری، نه «ناداری» بلکه اوج دارائی «استغنا» و بی نیازی هست. اما آن که فقر و ناداری بر او تحمیل می شود و از برآورده کردن نیازهای معیشتی خویش و عیال خویش ناتوان است، فقرش، نه سبب افتخار و مایه مباهات، بلکه مایه ننگ و عار است.

جزئیات