وضعیت اسفناک پناهندگان سوری

به گزارش المانیتور، انجمن همبستگی با پناهندگان، تعداد سوری‌هایی را که در ترکیه به سر می‌برند، بیش از دو میلیون نفر اعلام کرد که ۲۶۰ هزار تن از آنان در چادرها و شهرک‌های پیش‌ساخته زندگی می‌کنند.اما وقایع سال گذشته، این تعداد را افزایش هم داده‌اند.

سال گذشته، تلویزیون کانال دی ترکیه برنامه‌ای را پخش کرد که کودکان پناه‌جوی سوری را در منطقه امین‌اونو نشان می‌داد. کودکان پابرهنه کوچک و زنان ژنده‌پوش در تلاش روزانه‌شان برای جمع کردن ۵۰ لیر ترک (معادل ۱۶ دلار آمریکا) برای پرداخت اجاره‌بهای‌ روزانه اتاق‌های خود، به تصویر کشیده شدند. کودکان در حالی دیده می‌شدند که از ترس پلیس‌هایی که در راه بودند، فرار می‌کردند. ذوق آن‌ها به هنگام یافتن تکه‌های خیار و باقی‌مانده سبزیجات در سطل‌های آشغال، به‌راستی اندوه‌آور بود.

تمام سوری‌ها به این اندازه خوش‌شانس نبوده‌اند. بهره‌کشی جدی از آنان صورت می‌گیرد و گزارش‌های مستمری مبنی بر اجبار زنان سوری به تن‌فروشی در بسیاری از شهرها، به‌ویژه استانبول مخابره شده است.

پناهندگان فقیر بیشترین زجر را می‌کشند. سوری‌هایی که قدرت مالی بیشتری داشتند، شرکت‌هایی در تمام بخش‌های ترکیه ثبت کرده‌اند. تجارت سوری‌ها اغلب در محدوده رستوران‌ها، ساخت و ساز، منسوجات، کفش سازی، املاک، آژانس‌های مسافرتی، حمل و نقل و صنایع غذایی است. آن‌ها به طور گسترده‌ای هم‌وطنان خود را به کار می‌گیرند.

 بسیاری از سوری‌هایی که از سوی ترک‌ها به کار گرفته‌ می‌شوند، در زمین‌ها و محل‌های ساختمان‌سازی به کار سخت با درآمد اندک و بدون بیمه وادار می‌شوند.

برای آنان که شغلی نمی‌یابند، واژه بی‌نوایی هم قادر به تعریف نوع زندگی‌شان نیست. تنها در شهر استانبول، سه‌هزار تن از آنان گدایی می‌کنند.

جوما چکیجی، رییس مجمع صنعت‌گران و تجار غازی‌آنتپ به صباح گفت: «متاسفانه پزشکان و معلمانی در میان سوری‌ها هستند که پیش ما می‌آیند و خواهان انجام هر کاری، حتی حمّالی هستند».

در ۲۰ ژوئن که به عنوان روز جهانی پناهنده نام‌گذاری شده، انجمن همبستگی با پناهندگان مشکلاتی را که پناه‌جویان سوری در ترکیه با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، به شرح زیر اعلام کرد:

• حدود ۹۰ درصد از پناهندگان خارج از کمپ‌ها زندگی می‌کنند. برخی از آن‌ها ماه‌هاست که به دلایلی چون مشکل زبان، پول ناکافی و سر باز زدن مالکان از اجاره خانه به پناه‌جویان، بی‌خانمان هستند.
• آنان می‌بایست به استثمارشدن و کار برای ساعت‌های طولانی با دستمزدهای اندک، تن دهند. بسیار شایع است که حتی نتوانند دستمزد‌های خود را بگیرند. آن‌ها تلاش می‌کنند تا زیر خط گرسنگی، تنها زنده بمانند.
• قربانیان خشونت، کودکان بدون سرپرست، زنان مجرد و معلولین، بسیار سخت می‌توانند به سیستم حمایتی دسترسی پیدا کنند.
• سخنان و اعمالی که در مرز نژادپرستی قرار می‌گیرند، مشمول تنبیه نمی‌شوند و پناهندگان نه به عنوان اقلیتی حمایت‌شده، بلکه به چشم اشخاص اضافی و ناخواسته، نگریسته می‌شوند.

درگیری‌های متعددی میان محلی‌ها و پناهندگان سوری در استانبول، غازی‌آنتپ، هاتای، شانلی‌اورفا و قهرمان‌مرعش روی داده است. در حالی که شش میلیون ترک در حال حاضر بی‌کار هستند، سوری‌ها به کار ارزان وادار می‌شوند و زمانی که ترک‌ها کار خود را به خاطر پناه‌جویان از دست می‌دهند، درگیری‌ها ریشه می‌دوانند.

سال گذشته، یک حمله علیه محل کسب سوری‌ها در محله ایکی‌تلی استانبول صورت گرفت. امسال در مجادله‌ای که از دعوا میان کودکان شروع شد، مغازه‌های سوری‌ها سنگ‌باران شدند و حتی به آن‌ها شلیک شد. دو رستوران، یک مغازه سلمانی و یک خانه آنان در باشاک‌شهیر به آتش کشیده شدند. این وقایع خسارت جانی به همراه نداشتند زیرا در زمان وقوع حملات، خالی بودند. گروهی از سوری‌ها بعد از حملات، محله را ترک کردند.در میان پناه‌جویان اهل سوریه، هنرمندان، نویسندگان و آموزگاران نیز به چشم می‌خورند.