درگیریهای منطقه ای و راه مهار آن

در جهان کنونی هر کشوری دارای مصالحی است که برای حفظ آنها تلاش میکند و در حقیقت حفظ مصالح، قانونی بین المللی است که مورد پذیرش همگان است. برای رسیدن به این هدف برخی دولتها راههای مشروعی را در پیش می گیرند که به کشورهای دیگر اسیب نمی رساند، و برخی دیگر بدون توجه به مشروعیتِ روش خود، تنها به دنبال کسب مصالح هستند و در این راه حتی از شیوه های غیرانسانی بهره می گیرند تا دستیابی به مصالح سیاسی و اقتصادی خود را تضمین کنند و در این راه ممکن است به برخی دولتها ضرر زده و بعضی ملتها را نابود کنند. این شیوه هرچند به دور از اخلاق بوده و بیانیه های سیاسی در محکومیت آن صادر میشود، اما واقع سیاسی گویای حقیقت دیگری است. زیرا دولت های زیادی به این روش عمل میکنند و با تجاوز به حقوق دیگر کشورها به دنبال مصالح خود را هستند و این مسأله به وضوح در خاورمیانه بهویژه در عراق و کشورهای همسایه ی آن دیده می شود.

فتنه انگیزی یکی از راه هایی است که در جهت نیل به این سیاست درپیش گرفته میشود. کشورهای فتنه گر برای حفظ مصالح خود، به اختلافات مذهبی دامن می زنند و این امر تا آنجا پیش رفته که امنیت و آرامش دیگر دولت ها به خطر افتاده چنان که در عراق، سوریه و برخی کشورهای خاورمیانه شاهد آن هستیم. بهرهکشان با مکر و نیرنگ اهدافشان را دنبال میکنند، سخن آنان مخالف کردارشان است، غیر انچه که در نیت دارند اظهار میکنند و همچنانکه در عراق شاهدیم با کشته شدن صدها هزار انسان در زمان حال و اینده به اهدافشان دست مییابند.

ده سال پیش با فروپاشی حکومت دیکتاتوریِ صدام حسین و تشکیل حکومت چند حزبی، عراق وارد مرحله درخشانی از حیات سیاسی خود شد. این تغییر چشمگیر خشم کشورهای دیگر را برانگیخت، آنها که تغییر و استقرار عراق را نمیپسندیدند، آن سرزمین را به برای کسب سهم بیشتری از حکومت، محل تاخت و تاز سیاسی خود قرار دادند تا با مشغول کردن دولت و ملت عراق به نزاعها و درگیریهای داخلی بتوانند فرصت مناسب تری برای رسیدن به اهداف خود فراهم آورند. بهترین راه برای رسیدن به این هدف فتنه افکنیهای فرقهای و دامن زدن به اختلافهای قومی و مذهبی بود هرچند که هیزم این آتش خانمان سوز، جان مردم بیگناه عراق باشد.

این دولتها برای تحقق مصالحشان از هیچ راه و روشی چشم پوشی نکردند حتی دین را که حفظ قداست ان در همه شرایط لازم میباشد، پشتیبان سیاستهای شیطانی خود قرار دادند و برای نیل به اهدافشان از آن استفاده ابزاری نمودند.

بنابراین برای محدود کردن درگیریهای منطقهای در خاورمیانه بایستی سعی در اتخاذ سیاستهای بازدارنده ای در سطح محلی، منطقهای و بینالمللی داشته باشیم. همچنین لازم است کشورها برای رفع مشکلات و حل تنگناهای سیاسی، اقتصادی خود از روشهایی بهرهگیرند که به دولتهای دیگر ضرر نرساند و کرامت تمامی انسانها حفظ شود.

بنابراین برای خاموش کردن روش دامن زدن به اختلافات مذهبی بایستی گامهای عملی وضع کنیم، گامهایی که با موافقت کشورهای درگیر، ضمانت اجرایی پیداکند. در این مجال به برخی از آنها اشاره میکنیم:

- برای استفاده ابزاری از دین هیچگاه انرا در خدمت سیاست قرار ندهیم و آن دو را باهم درنیامیزیم.

- دین نسبت به سیاست از مقام رفیعی برخوردار است پس لازم است سیاست را پیرو آن قرار دهیم.

- به وسیله شبکههای ماهوارهای و وسایل خبری دیگر به کشورهای منطقهای که این شیوه را در پیش گرفتهاند اعلام کنیم که آنها را مردم میشناسند و اهدافشان برای مردم آشکار است و به این وسیله ماسک مخفیکاری را از چهره انان برداریم.

- دولتهای منطقه را قانع کنیم که همکاری با یکدیگر از جنگ و رودررویی پرفایدهتر است و آنها را سریعتر به اهدافشان میرساند.

- آگاهی کم مردم با گذشت زمان تقویت میشود و به تنفر از کشورهای منطقهای که از این روش استفاده کردهاند میانجامد.

- استفاده از دیپلوماسیِ کارامد و قوی برای متوقف کردن ترویج خشونت.

و در آخر برداشتن گامهای عملی مستقل که، جولان دادن برخی دولتهای منطقه و دخالت و برافروختن آتش خشونت در کشورهای دیگر از جمله عراق را محدود کند.