بدون شک کارهای بزرگ با اتحاد افراد زیادی تحقق مییابد هنگامی که آنان متحد می شوند با جمع شدن نیروها و استعدادهایشان در بوته واحد کارهای بزرگ حاصل می گردد؛ بخصوص اگر آن کارها، اعمال زود بازده با رویکرد انسانی و مادی باشند؛ مانند طرحهای خیری و فرهنگی که حالتی مردمی دارند.
اما مردم به دلایل مختلفی از جمله دیربازده بودن طرحها و پروژه های فکری، فرهنگی و اجتماعی، به خاطر بدبینی از به نتیجه رسیدن، برای تحقق آنها متحد نمیشوند و حتی اگر فردی برای انجام چنین طرحهایی اقدام کند با نظر تشکیک به او مینگرند و زبان به طعن او میگشایند.
آیت الله سید محمد شیرازی (اعلی الله مقامه) در کتاب «راه رسیدن به حکومت اسلامی» به راه حل این پدیده اشاره میکند و نخبگان جامعه را به تلاش برای رسیدن به این هدف مهم فرامیخواند. ایشان از کار فردی به شدت نهی کرده و کسانی که آن را بهانهی ترک کار گروهی قرار میدهند به شدت سرزنش میکند چرا که بدین وسیله از تحقق اهداف بزرگی همچون زندگی مسالمت آمیز به همراه آزادی و حفظ کرامت انسانی جلوگیری میشود.
ایشان نظریه ی امکان تشکیل حکومت اسلامی جهان شمولی که نژادها، زبانها و فرهنگهای مختلف را دربر می گیرد، همه دلایلی که به غیرممکن بودن این هدف در جهان حاضر اشاره دارد را رد میکند و بیان میدارد که چگونه رهبران با تلاش ساده خود که پشتیبانی انبوه ملت را به همراه داشت توانستند کشورهای بزرگی همچون چین و هند را بسازند در صورتی که تا آن زمان جزیی از نقشه جهانی نبودند.
مائو تسه تونگ – رهبر معروف چین – اولین مأموریتش تشکیل ارتش انقلاب با استفاده از کارگران معدن و کشاورزان بود و با شکست مواجه شد، در نتیجه او از تمام مسؤلیتهایش در حزب برکنار شد و به کوهها فرار کرد. این شکست او را ناامید نکرد بلکه سبب شد در سال 1927 م قانون سوسیالیستی را بنیان گذارد و در کوهها با توزیع زمین و اسلحه بین کشاورزان اتحادیه های کشاورزی تأسیس نماید و به عنوان اولین ابزار برای حکومت از آنان بهره گیرد. قدرت مائو روزبه روز افزون گشت، و در سال 1935 م به ریاست حزب کمونیست رسید و در نتیجه در سال 1949 م جمهوری خلق چین را تأسیس نمود و خود در مقام رئیس حزب و رئیس جمهور بر کشور حکم راند.
مثال دیگر ایالات متحده آمریکا و کانادا است، حکومتهای گسترده ای که با حفظ استقلال اداری در هر ایالت، زیر یک پرچم، تحت یک قانون و با نظام حکومتی واحد اداره میشوند.
امروز و در هر زمان دیگر امت اسلامی برای اصلاح و پیشرفت نیاز به درپیش گرفتن اهداف سوق الجیشی دارد، در این راه لازم است افرادی با همت عالی که به شرایط امروز و آینده جامعه آگاهی دارند وارد عمل شوند و با استفاده از پتانسیل سرشار مادی و معنوی موجود در سرزمینهای اسلامی، امت اسلامی را به رشد و بالندگی برسانند. ثروتهای زیاد، مغزهای نوآور، متفکرین و بالاتر از همه، تجربه عملی، به فراوانی مشاهده میشود اما دریغ از مردهای عامل؛ زیراکه اقدام و مبادرت لازم در این زمینه دیده نمی شود.
بنابراین ما در برابریک بحران روانی- تا حدودی- قرار داریم، تک محوری بین این تئوری و اجرای عملیِ آن، فرد و جامعه، ملت و دولت فاصله ایجاد کرده است. در این راستا آیت الله سید محمد شیرازی (اعلی الله مقامه) مینویسد: «آیا فکر می کنید که سردمداران کفر امروزه سرزمینهای خود را به صورت فردی اداره میکنند؟» و در ادامه پیشرفت اقتصادی، صنعتی، اجتماعی و ... آمریکا و جهان غرب را مدیون همکاری و اتحاد عملیِ ملتها با دولتشان میداند و این اصل را سبب چیرگی آنان بر جهان معرفی میکند، چنانکه یهود با اجرای این قاعده صهیونیست را در فلسطین اشغالی و جهان پدید آورد.
این اصل، مصداقی است از حدیث نبوی(صلی الله علیه و اله): « کلکم راع و کلکم مسئول عن رعیته».
مسئولیت مورد اشاره در حدیث تنها یک سفارش اخلاقی نبوده بلکه جزئی از سلسله ویژگی های رفتاری است که باید در اعمال هر یک از مسلمانان به اجرا دراید، و هرچه بیشتر در افراد یک جامعه نهادینه شود آن مجتمع را به رشد و بالندگی نزدیکتر میکند.
سخن آخر اینکه تشکیل کشور واحد اسلامی که از آرزوهای آیت الله سید محمد شیرازی(اعلی الله مقامه) بود همچون آرمانهای دیگر مانند آزادی، عدالت و کرامت انسانی بایستی از آرمان فردی به یک هدف اجتماعی تبدیل شود تا با تلاش همگانی وشکستن موانع نفسانی خود را به عرصه شکوفایی و ظهور برساند.
نظر شما