مردم هر خطه از زمین ویژگی ها و صفاتی مخصوص به خود دارند و مردم مکه نیز در کنار کرامت و مهمان نوازی به غرور و کبر شناخته می شدند؛ اما همین مردم آنچنان از پیامبر خوبی و رفتارهای نیک دیده بودند که لقب الصادق الامین را به ایشان دادند.
این لقب که پیش از بعثت به پیامبر داده شد، تنها مختص حضرت بود و همین امر گویای جایگاه والای ایشان و احترام و عزتی بود که حضرت در میان قریش داشت.
محبتی که پیامبر در دلهای مشرکان افکند چنان بود که پس از بعثت، قریش از هرگونه بذل مال و مقام و نعمت های دنیوی به حضرت در مقابل دست برداشتن از ابلاغ رسالتش دریغ نداشتند و حتی تا بدانجا پیش رفتند که با انهمه کبر و غرور حاضر به بندگی ایشان شدند.
اما پس از آنکه پیامبر را در راهی که انتخاب کرده بود راسخ دیدند و تیرشان به سنگ خورد، راه سخت گیری و عذاب مسلمین را در پیش گرفتند و مردی را که پیش از این الصادق خطاب می کردند، دروغگو خواندند؛ غافل از آنکه هرچه عرصه بر پیامبر تنگ تر گردد، از پای ننشسته و مصمم تر از قبل به راهی که در پیش گرفته است ادامه میدهد.
نظر شما