اتفاق اخیری که در کانادا افتاد، نشان داد که نگرانی ها و ترس مسلمانانِ غرب بی دلیل نیست. در این رویداد جوانی بیست ساله با ماشین خود یک خانواده پنج نفره مسلمان را در انتاریو زیر گرفت. پلیس اعلام کرد که این حمله از قبل برنامه ریزی شده بود و مهاجم، این خانواده را صرفا به خاطر دینشان هدف حمله قرار داد.
این حمله نخستین رخداد در نوع خود نیست و جو اسلام هراسی که با حمایت صاحبان قدرت در کانادا رشد یافته و تقویت شده است، در بروز چنین حملاتی نقش اساسی دارد.
دهه هاست که سیاستمداران و رسانه ها با سخنانی نژادپرستانه و تبعیض آمیز، مسلمانان را مردمانی متوحش و بدور از انسانیت جلوه می دهند. در چنین شرایطی طبیعی است که مهاجمان احساس کنند تأیید و حمایت صاحبان قدرت را پشت اعمال خشونت بار خود خواهند داشت.
تصویری که معمولا از کانادا در اذهان نقش بسته است، کشوری است که با مهاجران مدارا نموده، از انان با آغوش باز استقبال می کند و مردمانی با فرهنگ های گوناگون می توانند با امنیت و آرامش در آن کشور زندگی کنند؛ اما با رشد ملی گرایی سفید و اسلام هراسی، این تصویر در حال رنگ باختن است.
کانادا کشوری است که وقتی قطعنامه غیر الزام آور Motion-103 -که اسلام هراسی را محکوم می کرد- در پارلمان مورد بحث قرار گرفت، برخی از نمایندگان با آن مخالفت کردند و مدعی شدند که این قطعنامه تهدیدی برای آزادی بیان است.
گرچه این قطعنامه تصویب شد اما 91 نماینده به آن رأی منفی دادند و بسیاری از این افراد همان سیاستمدارانی هستند که امروز با مسلمانان کانادا اعلام همبستگی می کنند.
نماینده لیبرال مجلس، خانم خالد که پیشنهاد تصویب چنین قطعنامه ای را چند هفته پس از حمله ای مرگبار به مسجد کبک در سال 2017 به پارلمان داده بود، به خاطر مواضعش، هدف ارسال ایمیل های تهدید آمیز قرار گرفت، به نحوی که از کارمندان دفترش خواست به هیچ تماسی پاسخ ندهند تا شنونده ی تهدید و فحاشی و نفرت پراکنی علیه او و خودشان نباشند و درب دفتر را قفل کنند چراکه ممکن است امنیتشان در خطر باشد.
این همان کشوری است که سال 2017 قانونی برای جلوگیری از ارائه خدمات اجتماعی به کسانی که صورت خود را می پوشانند در ایالت کبک تصویب کرد؛ قانونی که زنان را مجبور می کرد برای دریافت هرگونه خدمات اجتماعی از جمله استفاده از اتوبوس و کتابخانه یا حتی خدمات درمانی و آموزشی، صورت خود را نشان دهند.
طبق یک نظرسنجی که اکتبر 2017 انجام شد، بیش از 62% از شرکت کنندگان به شدت از قانون فوق حمایت می کردند. همچنین در کبک قانونی وجود دارد که کارمندان دولت را از پوشیدن نمادهای مذهبی به ویژه حین انجام وظیفه منع می کند. این قانون که به روشنی نقض آزادی های دینی است، از اینکه معلمان، پلیس و قضات، نمادهای مذهبی بپوشند جلوگیری می کند و لذا زنان مسلمان را به خاطر داشتن حجاب به حاشیه می راند و آنان را تا حدودی از حضور در فضاهای عمومی محروم می کند.
فرانسوا لگالت نخست وزیر کبک، کسی بود که با رد پیشنهاد «اعلام 29 ژانویه به عنوان روز اقدام علیه اسلام هراسی» گفت که «در کبک اسلام هراسی نداریم». این رویکرد وی دو سال قبل از حمله تکان دهنده به مسجد کبک بود که بدترین قتل عام در یک عبادتگاه در تاریخ کانادا محسوب می شود. در پی بروز این حمله، لگالت از موضع خود کمی عقبگرد کرد و گفت تبعیض وجود دارد اما گسترده نیست.
در این حمله که از اندیشه های برتری طلبی سفید و تبلیغات رسانه ها و سیاستمداران علیه مسلمانان الهام گرفته شده بود، مهاجم با شلیک گلوله، شش نمازگزار را کشت و 19 نفر دیگر را مجروح کرد. پیش از این حمله، افرادی ناشناس سر یک خوک را در سلفون پیچیده و با کارتی که روی آن نوشته شده بود «نوش جان» در محوطه مسجد گذاشته بودند.
کانادا همان کشوری است که کنش های نژادپرستانه و ضد اسلام، یک استراتژی مبارزاتی مشروع است. برای مثال در انتخابات سال 2015 نخست وزیر وقت استفان هارپر بر موج احساسات رو به رشد ضد مسلمانان در میان مردم کانادا سوار شد و پیروزی محافظه کاران را تضمین کرد.
وی نه تنها در برابر مواضع اسلام هراسانه موضع نگرفت که با القا کردن این اندیشه که مسلمانان کانادا درگیر اعمال تروریستی هستند و ایجاد یک خط تلفن ویژه در اداره پلیس برای گزارش آنچه وی «اقدامات وحشیانه» ی مسلمانان می خواند، این احساسات را تقویت کرد.
این همان کشوری است که جنبش های راست افراطی و برتری طلب سفید از جمله پگیدا و سربازان اودین و گروههای ضد مسلمانی همچون خیزش کانادا را میزبانی می کند. اعضای گروه خیزش کانادا سال 2017 به راهپیمایی در مقابل مسجدی در مرکز تورنتو پرداختند و درحالیکه بنرهایی که روی آن نوشته شده بود «اسلام را ممنوع کنید» در دست داشتند، به قطعنامه غیر الزام آور Motion-103 اعتراض کردند.
این همان کشوری است که مسلمانان سیاه پوست سال 2021 در چندین نوبت هدف جرایم از روی تنفر قرار گرفتند. در هشت روز نخست ژانویه، در ادمونتون و آلبرتا، سه حادثه با انگیزه نفرت پراکنی گزارش شد. در یکی از این حوادث یک نفر به دو زن مسلمان سیاه پوست (مادر و دختر) حمله کرد؛ حجاب مادر را از سرش کشید و پاره کرد و درحالیکه آنان را کاکا سیاه می نامید، فریاد می زد «به کشور خود برگردید».
این همان کشوری است که میزبان یک شبکه رسانه ای راست افراطی به نام ربل مدیا است که ملی گرایی سفید و اسلام هراسی را ترویج می کند.
نمونه های ذکر شده تنها مواردی چند از خصومت رو به گسترش ناشی از ضدیت با مسلمانان در کانادا و نتیجه اسلام هراسی در بخشی از جامعه است؛ جامعه ای که در آن بدگویی از مسلمانان با عنوان ابراز عقیده و انتقاد و آزادی بیان مورد دفاع قرار می گیرد.
آری نژادپرستی و ضدیت با مسلمانان در میان جریان اصلی رسانه و مقامات کشور، امری پذیرفته شده است و حتی مورد تشویق قرار می گیرد. انان مسلمانان را افرادی بدور از انسانیت و تروریست معرفی می کنند و با بیگانه جلوه دادنشان، آنها را به حاشیه می رانند، حمایت عمومی را از برنامه و سیاست های خود جلب می کنند و زمینه هدف قرار گرفتن مسلمانان را فراهم می نمایند.
مترجم: فاطمه رادمهر
نظر شما