چه زمانی باید از دئودورانت استفاده کنیم؟
گفته می شود که به جای صبح، باید شب هنگام اقدامات مراقبتی زیر بغل را انجام داد. آیا این ادعا درست است؟
بوی بدن تنها ناشی از عراق نیست. باکتری های روی پوست، عرق را به اسیدهای چرب تجزیه می کنند و این فرایند باعث ایجاد بویی ناخوشایند می شود. بسیاری از افراد برای مقابله با این بو از دئودورانت ها یا ضد عرق ها استفاده می کنند
دئودورانت ها با رایحه ای که دارند، بوی بد زیر بغل را می پوشانند و هر زمان از روز مانند صبح ها، قبل از ورزش و بعد از استحمام می توانند استفاده شوند
اما ضد تعریق ها به طور موقت غدد عرق را مسدود می کنند و عرق و بوی بدن را کاهش می دهند. محققان در یک پژوهش مشاهده کردند کسانی که از ضد عرق استفاده می کنند، با کاهش 77.7 درصدی تعریق مواجه می شوند. متخصصان پوست توصیه می کنند که ضد عرق ها قبل از خواب روی پوستی که تمیز و خشک است استفاده شوند
به گفته آدام فریدمن رئیس بخش پوست دانشکده پزشکی جورج واشنگتن: «در شب دمای بدن کاهش می یابد و به تبع آن تولید عرق کم می شود. این امر به مواد موجود در ضد تعریق ها –که معمولا ترکیبات آلومینیومی هستند- اجازه می دهد به طور مؤثرتری مجاری عرق را مسدود کنند. به این ترتیب فرایند تعریق در روز بعد کاهش می یابد»
توصیه فریدمن این است که صبح ها از دئودورانت و بعد از ظهر از ضد تعریق استفاده شود
سال ها این نگرانی وجود داشت که ضد تعریق های مبتنی بر آلومینیوم، با بیماری آلزایمر، سرطان سینه و بیماری های کلیوی مرتبط هستند. اما تحقیقاتی که توسط انجمن آلزایمر و انجمن سرطان آمریکا تأیید شده، تاکنون ارتباطی بین این بیماری ها با ضد تعریق های آلومینیوم دار نشان نداده است
با این حال به دلیل نگرانی های خاصی که درباره ارتباط بین ضد تعریق ها با بیماری های کلیوی وجود دارد، سازمان غذا و داروی آمریکا از تولیدکنندگان ضد تعریق می خواهد که برچسبی با این مضمون روی محصولات خود بزنند «اگر بیماری کلیوی دارید قبل از استفاده، با پزشک خود مشورت کنید»
همین نگرانی ها سبب شده است که بسیاری رو به استفاده از ضد تعریق های بدون آلومینیوم بیاورند؛ ضد تعریق هایی که به ادعای شرکت های سازنده، فاقد پارابن و فتالات نیز هستند
دئودورانت ها به اندازه ضد تعریق ها در کاهش عرق مؤثر نیستند؛ ضمن اینکه ممکن است حاوی عطرها و روغن هایی باشند که سبب آلرژی و تحریک پوست می شود. بنابراین اگر آلرژی – به ویژه حساسیت پوستی- دارید، باید در استفاده از دئودورانت ها احتیاط کنید
روش دیگر برای مقابله با بوی بدن، هدف قرار دادن باکتری های پوستی است که باعث ایجاد بو می شوند. با کاهش تعداد این باکتری ها، تجزیه عرق به اسیدهای چرب و تولید بوی ناخوشایند نیز کاهش می یابد. برای کاهش این باکتری ها، برخی افراد در شبکه های اجتماعی، شوینده های ضد باکتری حاوی بنزوئیل پراکسید، کلر هگزیدین، محصولات حاوی گلیکولیک اسید یا الکل ایزوپروپیل را معرفی و استفاده می کنند. اما به گفته شری لیپنر پوست شناس دانشکده پزشکی ویل کرنل «این محصولات به کاهش بو کمک می کنند ولی از تعریق جلوگیری نمی کنند. ضمن اینکه ممکن است باعث تحریک پوست شوند»
اینکه از چه روشی برای کنترل بوی زیر بغل استفاده کنیم، یک تصمیم شخصی است ولی چند نکته وجود دارد که باید به آنها توجه کرد:
*دئودورانت ها بوی بدن را کنترل می کنند اما ضد تعریق ها عرق را کاهش می دهند و به تبع آن به کاهش بوی بدن کمک می کنند. بسیاری از محصولات هم دئودورانت دارند و هم ضد تعریق و توصیه دکتر لیپنر استفاده از همین دئودورانت های ضد تعریقی ترکیبی است که نه به شکل اسپری، بلکه به شکل مام است
*هرگونه آلرژی و حساسیت را در نظر بگیرید. افرادی که پوست حساسی دارند بهتر است دئودورانت های بدون محرک مانند الکل، عطر یا مواد نگهدارنده را استفاده کنند. همچنین محصولات فاقد آلومینیوم با ترکیبات گیاهی در بازار وجود دارد ولی به گفته فریدمن این محصولات به اندازه ضد عرق های حاوی آلومینیوم مؤثر نیستند
کوتاه سخن اینکه ضد تعریق ها را باید قبل از خواب استفاده کرد تا ترکیبات آلومینیومی، مجاری عرق را مسدود کنند و تولید عرق را کاهش دهند؛ ولی دئودورانت ها را می توان هر زمان استفاده کرد
اگر به دوپامین نیاز دارید، این پنج نکته را رعایت کنید
اگر از شمار کسانی هستید که احساس می کنید انرژی تان کم شده و به انگیزه ای برای حرکت نیاز دارید، باید با انجام فعالیت هایی به مغز خود دوپامین تزریق کنید
دوپامین یک انتقال دهنده عصبی است که به ما کمک می کند تا احساس لذت و پاداش را تجربه کنیم، انگیزه لازم را برای انجام کارها داشته باشیم، روی وظایف خود تمرکز کنیم، تصمیمات درست بگیریم، چند کار را همزمان مدیریت کنیم، برنامه ریزی کنیم، حرکات بدن را کنترل کنیم و احساسات خود را تنظیم کنیم
افراد مبتلا به ADHD اغلب به دلیل کمبود دوپامین، با مشکلاتی مانند بی توجهی، مشکل در اولویت بندی کارها و عدم تمرکز مواجه هستند. این افراد بیشتر بر اساس علاقه خود عمل می کنند و انجام کارهای کسل کننده برای آنها بسیار دشوار است
برای حل این مشکل اریک تایورز که به افراد مبتلا به اوتیسم و ADHD مشاوره می دهد، لیستی از فعالیت های کوچک و لذت بخش تهیه کرده است که به افزایش حس خوب، تمرکز و انگیزه کمک می کند. تایورز معتقد است که این فعالیت ها نه تنها برای افرادی که افسردگی دارند، بلکه برای افراد عادی نیز مفید هستند. وی همچنین رعایت پنج نکته ذیل را ضروری می داند:
1. وقتی بی حوصله و غمگین هستید نمی توانید به این فکر کنید که برای بالا بردن روحیه خود چه کاری می توانید انجام دهید. بنابراین باید زمانی که حالتان خوب است و قبل از آنکه دچار حس بی حوصلگی و کم انگیزگی شوید، سراغ فعالیت هایی بروید که باعث افزایش دوپامین مغز شما می شود. لیستی از فعالیت هایی که حال شما را خوب می کند تهیه کنید و ان را جلوی دید (مثلا در یخچال یا آیینه حمام) قرار دهید
2. فعالیت هایی را انتخاب کنید که متناسب با علایق و سبک زندگی شما باشد؛ فعالیت هایی مانند پیاده روی، رقص، دوچرخه سواری، فعالیت های خلاقانه، ارتباطات اجتماعی، تجربیات جدید یا استراحت
3. فعالیت ها را به دسته هایی مانند پیش غذا (فعالیت های کوتاه و سبک)، غذای اصلی (فعالیت های طولانی تر که نیاز به برنامه ریزی دارند)، غذای ویژه (فعالیتی که همیشه در دسترس نیست مانند کنسرت و سفر) و دسر (فعالیت های لذت بخش و محدود مانند تماشای دو قسمت از یک سریال) تقسیم کنید
4. زمان انجام فعالیت ها، به شما بستگی دارد؛ برخی ترجیح می دهد صبح را با یک فعالیت انرژی بخش مانند ورزش شروع کنند. برخی دیگر قبل از خواب بدنبال فعالیت های آرامش بخش هستند و برخی هم ممکن است در طول روز به چند فعالیت کوچک نیاز داشته باشند
5. به رفتارها و الگوهای خود توجه کنید؛ برای مثال اگر در زمستان دچار اختلال عاطفی فصلی می شوید، می توانید از قبل برنامه ریزی کنید تا با افزایش فعالیت های انرژی بخش، این دوره را بهتر مدیریت کنید
سبک زندگی از ژن مهمتر است
پیش بینی اینکه چه زمانی می میرید، غیرممکن است؛ ولی اگر بدنبال یک زندگی سالم و طولانی هستید، بهتر است به جای اینکه نگران ژن های خود باشید –زیرا نمی توانید ژن ها را تغییر دهید- بیشتر به سبک زندگی و محیط خود توجه کنید. این نتیجه پژوهش جدیدی است که در Nature Medicine چاپ شده است
برای انجام این پژوهش از نمونه های خون و ادرار و بزاق، توالی یابی ژن ها، MRI و همچنین سوابق سلامت خانوادگی 490000 نفر شرکت کننده که در بانک زیستی بریتانیا ثبت نام کرده اند، استفاده شده است. در این پژوهش محققان تأثیر ژن ها و بیش از 100 عامل محیطی را بر خطر ابتلا به 22 بیماری که بیشترین علل مرگ و میر را تشکیل می دهند بررسی کرده اند
در بخشی از این پژوهش 45000 نفر از شرکت کنندگان مورد بررسی دقیق تر قرار گرفتند و نمونه خون آنها تحت آزمایشی به نام پروفایلینگ پروتئومی قرار گرفت. این آزمایش شامل تحلیل هزاران پروتئین در بدن است که می تواند سن بیولوژیکی را در مقایسه با سن تقویمی نشان دهد. محققان با استفاده از داده های پروتئومی، توانستند تخمین بزنند که هر فرد چقدر سریع تر یا کندتر از سن تقویمی خود درحال پیرشدن است
تفاوت بین سن بیولوژیکی و سن تقویمی، شکاف سن پروتئومی نامیده می شود؛ این شکاف شاخصی قوی برای پیش بینی خطر مرگ و میر و ویژگی های مرتبط با پیری مانند ضعف و کاهش عملکرد شناختی است
اما تنها دانستن شکاف سن پروتئومی کافی نیست، بلکه مهم این است که بدانیم چه عواملی باعث ایجاد این شکاف می شوند
محققان در این تحقیق عوامل محیطی و رفتاری مختلفی را که بر بیماری ها و سن بیولوژیکی تأثیر می گذارند، مورد بررسی قرار دادند. این عوامل شامل شرایط اقتصادی و اجتماعی مانند درامد، محل زندگی، وضعیت شغلی، وضعیت تأهل و سطح تحصیلات، و سبک زندگی مانند رژیم غذایی، سیگار کشیدن، ورزش منظم و سایر عادات مربوط به سلامتی می شدند
محققان در بخش دیگری از تحقیق، ژنوم شرکت کنندگان را مورد بررسی قرار دادند تا نشانگرهای ژنتیکی مرتبط با 22 بیماری مهم را شناسایی کنند. آنها همچنین بررسی کردند که کدام افراد قبلا به این بیماری ها مبتلا شده اند. نتایج بدست آمده نشان داد که عوامل ژنتیکی تنها 2% در مرگ و میر ناشی از بیماری ها نقش دارند؛ در حالی که نقش عوامل محیطی و سبک زندگی 17% است. در بین عوامل محیطی، سیگار کشیدن خطرناک ترین رفتار است و با 21 بیماری ارتباط دارد، عوامل اجتماعی –اقتصادی مانند درآمد، محل زندگی و وضعیت شغلی با 19 بیماری مرتبط است و کمبود فعالیت بدنی با 17 بیماری
عوامل محیطی بیشترین تأثیر را بر بیماری های ریوی، قلبی و کبدی دارند و ژنتیک بیشترین نقش را در خطر ابتلا به سرطان های سینه، تخمدان، پروستات و زوال عقل
بر اساس این پژوهش تأثیر عوامل محیطی بر سلامت و طول عمر از همان سال های اولیه زندگی شروع می شود و حتی عواملی نظیر وزن بدن در 10 سالگی یا سیگار کشیدن مادر در دوران بارداری، می تواند تأثیرات بلندمدتی بر سلامت فرد و مرگ او در چند دهه بعد داشته باشد
مطالعه به عوامل کاهنده خطر مرگ و میر نیز می پردازد و نشان می دهد که تأهل، داشتن شغل و وضعیت مالی مناسب از جمله عواملی است که بیشترین تأثیر را در افزایش طول عمر دارد
پلاستیک های آشپزخانه تاچه حد مایه نگرانی است؟
سبزیجات را روی تخته پلاستیکی خورد کردم و درحالی که در تابه نچسب سرخ می شدند، آنها را با یک قاشق پلاستیکی هم می زدم؛ در پایان نیز باقی مانده غذا را در ظرفی پلاستیکی گذاشتم. همه اینها کارهایی عادی در یک روز معمولی است ولی اگر به سلامتی من آسیب رساند چه؟
چند ماهی است که با بمباران اخبار و گزارش های علمی حول خطرات محصولات پلاستیکی در آشپزخانه مواجه هستیم؛ به ویژه وقتی این محصولات حرارت می بینند. برای مثال غذا را با ظرف پلاستیکی در مایکروویو می گذاریم، با قاشق پلاستیکی غذای روی حرارت را هم می زنیم، یا در تابه تفلونی که خراش برداشته غذا می پزیم.
دانشمندان از تأثیر استفاده از این محصولات بر زوال عقل می گویند؛ همچنین پژوهشی که ماه فوریه انجام شده، نشان می دهد خوردن مکرر غذاهایی که با لوازم پلاستیکی در تماس بوده، خطر نارسایی قلب را 13% افزایش می دهد
با این اوصاف بهترین اقدام چیست؟ آیا باید همه ظروف پلاستیکی خود را جمع کنیم و رو به استفاده از چوب آوریم؟ آیا با درنظر گرفتن اینکه اجتناب کامل از پلاستیک غیرممکن است، راهی وجود دارد که بتوانیم خطر را کاهش دهیم؟
بدترین نوع ظروف پلاستیکی که ما در آشپزخانه استفاده می کنیم؛ قاشق ها و کفگیرهای پلاستیکی سیاه رنگی است که برای تفت دادن مواد غذایی در تابه استفاده می شود. برای اینکه بفهمیم چرا این ابزارها اینقدر مضر هستند، باید ببینیم که چطور ساخته می شوند
از آنجا که مردم تمایل زیادی به استفاده از وسایل پلاستیکی سیاه در آشپزخانه نشان می دهند و تقاضای این پلاستیک بیشتر از عرضه آن است، تولیدکنندگان برای حل مشکل از پلاستیک سیاه بازیافتی از زباله های الکترونیکی مانند تلویزیون و کامپیوتر استفاده می کنند. اما مشکل اینجاست که این وسایل حاوی مواد شیمیایی BFR هستند که برای سلامتی مضر می باشند و خطر سرطان و مشکلات هورمونی را افزایش می دهند. از سوی دیگر تشخیص اینکه این وسایل پلاستیکی سیاه ،از زباله های الکترونیکی بازیافت شده تهیه شده اند یا نو هستند، برای مصرف کنندگان دشوار است
سال گذشته تحقیقی در مجله Chemosphere منتشر شد؛ در این تحقیق بیش از 200 محصول پلاستیکی سیاه مورد بررسی قرار گرفته بود. نتیجه تحقیق این بود که در 85% این محصولات، ماده شیمیایی BFR وجود داشت و بالاترین میزان این ماده شیمیایی، در قاشق ها و کفگیرهای سیاه بود. آنچه بر خطر استفاده از این کفگیرها میفزاید این است که هر زمان از آنها برای سرخ کردن مواد غذایی یا برگرداندن املت استفاده می کنیم، کفگیر گرم شده و مواد شیمیایی BFR وارد غذا می شود
اما فقط پلاستیک سیاه نیست که اسباب نگرانی است؛ تخته هایی که برای خرد کردن مواد غذایی استفاده می کنیم، سبب وارد شدن میکروپلاستیک ها به غذا می شوند. این امر در مورد ظرف های پلاستیکی که برای نگهداری غذا استفاده می شوند نیز صدق می کند. خوردن میکروپلاستیک ها از طریق غذا، باعث می شود که این ذرات از غشای سلولی عبور کرده و تجمع کنند؛ زیرا بدن هیچ مکانیسمی برای دفع آنها ندارد. در مغز یک انسان معمولی به اندازه یک قاشق میکروپلاستیک وجود دارد اما در بیماران مبتلا به زوال عقل، این میزان سه تا پنج برابر بیشتر است. تحقیقات دیگری که انجام شده، بر تأثیر میکروپلاستیک ها بر التهاب، مشکلات قلبی عروقی از جمله سکته قلبی، سکته مغزی و اختلال در باروری تأکید دارد
تحقیقاتی که روی تابه های نچسب انجام شده کامل تر و دقیق تر است. مواد نچسب معمولا از مواد شیمایی به نام PFAS ساخته می شوند. هزاران سال طول می کشد تا این مواد تجزیه شوند و ممکن است سبب بروز مشکلاتی در باروری، تأخیر رشد، سرطان و اختلال در عملکرد سیستم ایمنی شوند
نکته دیگر این است که PFAS و میکروپلاستیک ها هردو آب گریز هستند یعنی در آب حل نمی شوند و به هم می چسبند. این ویژگی باعث می شود که میکروپلاستیک ها PFAS را نیز به بدن منتقل کنند. وقتی بدن در معرض هر دو ماده قرار بگیرد، می تواند خطرات بیشتری برای سلامتی داشته باشد؛ تا وقتی که هر یک به تنهایی وارد بدن شود
در چنین شرایطی بهترین کاری که می توانیم انجام دهیم، این است که به جای حذف کامل پلاستیک ها از زندگی، از میزان پلاستیک هایی که به طور منظم استفاده می کنیم بکاهیم. به خصوص آندسته از پلاستیک هایی که در معرض گرما قرار می گیرند زیرا بر اثر گرما مواد شیمیایی از پلاستیک خارج شده، وارد آب و غذا می شود. همچنین باید ظروف پلاستیکی را با ظروف چوبی و.. جایگزین کنیم
اکثر ظروف نچسب برای پخت و پز ایمن هستند به شرطی که از آنها در دمای خیلی بالا استفاده نکنیم –زیرا حرارت زیاد می تواند باعث آزاد شدن مواد شیمیایی سمی شود- و اگر روکش نچسب آسیب دید و خراش برداشت، آن را تعویض کنیم. همچنین می توانیم بدنبال ظروف بدون PFAS باشیم که گران تر از ظروف معمولی است. بنابراین لازم نیست سبک زندگی خود را به طور کامل تغییر دهیم، بلکه کافی است که در طول زمان تغییراتی کوچک و هوشمندانه ایجاد کنیم؛ به عمر مفید وسایل آشپزخانه توجه نماییم و قاشق های سیاه را دور بریزیم
مترجم: فاطمه رادمهر
نظر شما