سازمان دهی یکی از ارکان اساسی تشکیل حکومت اسلامی است. این رکن در مرحله اول واجب شرعی است و امیرمؤمنان در این خصوص فرمود: «شما را به پروای خدا و نظم (سازمان دهی) در کارهایتان سفارش می کنم»؛ در مرحله دوم قانون هستی است. خدای سبحان همه هستی را نظام مند آفریده و در این باره فرموده است: «مِن کلّ شیءٍ موزونٍ؛ از هر چیز سنجیده ای در آن رویاندیم»؛ در مرحله سوم ضرورتی حیاتی و قدرت آفرین است. خداوند می فرماید: «و أعدّوا لهم مااستطعتم من قوّه؛ هرچه در توان دارید از نیرو و.. بسیج کنید».
اگر خود را در چارچوبی نظام مند سازمان ندهیم، بی تردید ناتوانی بر ما چیره شده و دشمنان بر ما غالب خواهند شد. وضعیت کنونی ما بهترین گواه بر این امر است.
نباید غافل بود که جهان کنونی بر سازمان دهی استوار است. در گزارشی آمده است: صهیونیست ها پنج میلیون تشکیلات دارند. روشن است که جمعیتی نظام مند بر ملتی بی نظم و پراکنده چیره گردند. این کافی نیست که کسی بگوید: من بر حق هستم و هیچ کاری انجام ندهد، زیرا حق به نظم فرا می خواند، به برتر بودنت فرمان می دهد و از تو می خواهد برای پیشرفت از راهکارهای طبیعی بهره گیری، نه آنکه با گوشه نشینی و تن پروری خود را پوینده راه خدا و دیگران را پوینده راه شیطان بخوانی.
زندگی رسول خدا درس بزرگی برای ماست زیرا همه کارهایش را با دقت نظام می بخشید. برای نمونه در جنگ بدر شمار مسلمانان سیصد نفر و جمعیت کافران افزون بر هزار نفر بود و سپاه دشمن غرق در اسلحه، حال آنکه مسلمانان تقریبا دست خالی بودند. پیامبر به این بسنده نکرد که مسلمانان سرشار از ایمان قلبی هستند بلکه به سازمان دهی خارجی نیز پرداخت. به گفته بعضی از مورخان ایشان هر صد نفر از یارانش را حلقه وار به گونه ای که پشت به هم و رو به دشمن قرار گیرند سازمان داد و در نتیجه وقتی مشرکان حمله کردند، نتوانستند بر آنان چیره شوند و در گرد این حلقه های بزرگ نابود شدند.
درباره چگونگی سازمان دهی باید گفت که هرکس می تواند بدان دست یابد و این امر با پیوستن به یکی از سازمان های اسلامی که روش و مبنای درستی دارند و در بسیاری از کشورهای اسلامی فعالند یا با تأسیس سازمانی جدید تحقق می یابد.
سازمان دهی غیر مسلمانان
سازمان دهی نباید به کشورهای اسلامی محدود باشد بلکه باید با اولویت های زیر کشورهای بیگانه را نیز در بر بگیرد:
- مسلمانان ساکن آن کشورها را سامان بدهد
- سازمان دهی ساکنان غیر مسلمان آن سامان که خود را تحت فشار، سرکوب و ترس می بینند و با مشاهده مفاهیم والا، آزادی های گسترده و مالیات های اندک اسلام، حاضرند در برپایی حکومت اسلامی همکاری کنند.
تاریخ به ما نشان می دهد که کافران چگونه از مسلمانان استقبال کردند و با آغوش باز آنان را پذیرفتند، زیرا اسلام را تنها ناجی خود می دیدند.
از دیگر سو اجرایی شدن قانون «مؤلفه قلوبهم» عاملی کارامد در به نتیجه رسیدن این کار است. جمعی از فقها مؤلفه قلوبهم را دو گروه خوانده اند: گروه اول کسانی هستند که ایمان ضعیف دارند و بر اساس آیه 58 سوره توبه، به این افراد چیزی از اموال داده می شود تا دینشان استحکام یابد و پایه های ایمان در دل هایشان استوار گردد. گروه دوم کافرانی هستند که هدف، دلجویی و دلگرم کردن آنان به اسلام است، لذا چیزی از زکات یا جز آن که در بیت المال گرد آمده به آنان داده می شود تا در برپا کردن اسلام مسلمانان را یاری کنند.
نظام های غربی و شرقی در گذشته چنین کاری نسبت به مسلمانان انجام دادند و امروز نیز انجام می دهند. آنان جوانان را در راه سرکوب مجهز می کنند، چرا ما جوانان آنان را برای آزادی و اصلاح تجهیز نکنیم. لازم به یادآوری است که مقصود ما تنها آزادی کشورهای خود نیست بلکه آزادی کشورهای آنان نیز مدنظر است زیرا آزادی واقعی در اسلام است و با حاکمیت آن چهره می نماید.
ادغام جنبش ها
گسترش نسبی آگاهی های حیاتی در کشورهای اسلامی و چالش های سرنوشت سازی که امت اسلامی با آن مواجه است، جنبش های بسیاری در کشورهای اسلامی و غیر اسلامی به وجود آورده است. ضروری به نظر می رسد که تا زمانی که هدف یکی است و مشکل یکی، همه این تلاش ها در جنبش یگانه سامان گیرد، چراکه همگی از استعمار، استثمار، دیکتاتوری، عقب ماندگی و امثال آن در رنجند.
باید توجه داشت که اختلاف برداشت ها به وحدت زیان نمی رساند، زیرا اختلاف دیدگاه انسان ها امری طبیعی است و تلاش گران هرقدر هم با اخلاص باشند در برداشت هایشان اختلاف دیدگاه دارند که در چارچوب جنبش متحد جهانی و از طریق رأی اکثریت بر پایه معیارهای شورای اسلامی قابل حل است. اگر این جنبش ها متحد شوند به قدرت بزرگی در برابر استعمار خارجی و عقب ماندگی داخلی تبدیل خواهند شد و از این راه امکان برپایی حکومت واحد اسلامی با یک میلیارد شهروند بدست می آید.
یکی از کارهای مهمی که رسول خدا انجام داد، متحد کردن مسلمانان بود و این امر از عوامل اصلی پیشرفت اسلام است. چنانکه یکی از علما گفته است: اسلام بر پایه دو جمله توحید کلمه و کلمه توحید استوار شده است.
در متون اسلامی تشویق بسیاری بر وحدت وجود دارد. در حدیث آمده است: «بهترین زمامداران افرادی هستند که پراکندگی را به جمعیت تبدیل کنند و بدترین شان کسانی هستند که جمعیت ها را پراکنده سازند». نیز خداوند در قرآن کریم می فرماید: «اختلاف نکنید که سست می شوید و توانتان از بین می رود».
بنابراین لازم است در راه وحدت جنبش های اسلامی بکوشیم و در این راه از بدی ها بگذریم، اشتباهات را ببخشیم و کینه و ستیز را فراموش کنیم.
وقتی کار ادغام تشکل ها سامان یافت، رهبری کل آن می تواند اهداف را محقق سازد و در روزی مشخص برای هدفی معین اعتصاب و تظاهراتی فراگیر اعلام کند. بدین ترتیب کل کشورهای اسلامی، از جاکارتا تا کابل تعطیل خواهد شد و استعمارگران در خواهند یافت که در کشورهای اسلامی جایی ندارند.
برگرفته از کتاب بیداری مسلمانان، نوشته آیت الله سید محمد شیرازی
نظر شما