twitter share facebook share ۱۳۹۸ مرداد ۱۷ 1448
گام های کویت برای ایجاد تغییر

غالبا پیشرفت آرام کویت در مقایسه با توسعه سریع همسایگانی همچون قطر و امارات، از جانب جهانیان جدی تلقی نمی شود؛ حال آنکه واقعیت های موجود چیز دیگری است.

رکود اقتصادی و نزاع های سیاسی که بین سالهای 2006 تا 2013 بر کویت حاکم بود، حال جای خود را به عزم راسخ و تلاش هماهنگ رهبران کشور برای ارتقای موقعیت کویت و رقم زدن آینده ای درخشان برای این کشور داده است.

راه این کشور از دوبی و قطر جداست؛ کویت نه زرق و برق دوبی را دارد و نه همچون قطر میزبان رویدادها و مراسمات مهم و مجذوب کننده است؛ بلکه به جای اموری از این قبیل، بر امور زیربنایی متمرکز شده است: توسعه زیر ساخت های شهری، سرمایه های انسانی، امور مالی، مراقبت های بهداشتی و محیط زیست. اینگونه است که کویت با گام هایی آرام اما مهم به سوی پیشرفت حرکت می کند.

تحول در بازار سهام کویت از سال 2010 با تاسیس بازارهای سرمایه و جهانی شدن بورس این کشور آغاز شد. طبق گزارش شرکت سرمایه گذاری NBK در سال 2019 این کشور مقام چهارم را در بین بهترین عملکردهای مالی و اقتصادی در جهان داشته است. کویت همچنین از طرف شرکت بین المللی سرمایه گذاری مورگان استنلی و بورس داوجونز به عنوان بازاری نوظهور شناخته شده است؛ امری که انتظار می رود سرمایه گذاری های خارجی را در این کشور به میزان 3 میلیارد دلار افزایش دهد. دولت کویت همچنین در پی این است که قوانین جدیدی را جایگزین قوانین منسوخ و ناکارامد ورشکستگی کند و از این طریق از سرمایه گذاران حمایت کرده، در بلند مدت برخی از اموال دولتی را به بخش خصوصی واگذار کند و از نقش دولت در بخش های اقتصاد غیر نفتی بکاهد.

از دیگر پروژه های آینده کویت که نقش مهمی در توسعه این کشور دارد پروژه شهر ابریشم است که شامل احداث بندری جدید و بزرگ و گذرگاهی 3 میلیارد دلاری در جزیره بوبیان می باشد؛ گذرگاهی که شهر کویت را به منطقه توسعه نیافته شمال کشور پیوند می دهد. این پروژه بخشی از ابتکار کمربند و جاده چین است که به منظور پیوند و توسعه راههای تجارت پکن با ترکیه، خلیج فارس، کویت و عراق طرح ریزی شده است

چالش های پیش رو

موانع پیش روی کویت موانع کوچکی نیست که یکی از مهمترین آنها نزاع های منطقه می باشد. جغرافیای کویت برای این کشور نقش موازنه را داشته و احاطه شدن کویت از طریق قدرت های منطقه (ایران، عراق و عربستان) موجب شده است که این کشور در مناقشات منطقه نقش میانجی و حلال مشکلات را ایفا کند. برای نمونه در اختلاف نظر اعضای شورای همکاری خلیج فارس و قرار گرفتن امارات و عربستان در یکسو و قطر در سوی دیگر، دیدیم که کویت راه میانه را گرفت و سعی کرد بین طرفین میانجیگری کند. در نزاع و درگیری دو قدرت ژئوپولیتیک منطقه (ایران و عربستان) کویت در عین حالی که به سمت عربستان متمایل بوده، اما کوشیده است که راه گفتگو را با تهران باز نگاه دارد و در مورد عراق نیز با پایان دوره صدام، کویت به آرامی روابط خود را با بغداد بازسازی می کند

در داخل کشور، کویت در آینده ای نه چندان دور حاکمی جدید به خود خواهد دید. البته امیر 90 ساله کشور شیخ صباح الاحمد از سلامت خوبی برخوردار است و قانون کشور که جانشینی پسر به جای پدر را به رسمیت شناخته، ولیعهد را مشخص کرده است و احتمالا شیخ ناصر الصباح، امیر آینده کویت خواهد بود. با این وجود سرمایه گذاران داخلی و خارجی با توجه به مبهم بودن سیاست هایی که حاکم آینده در پیش خواهد گرفت، با احتیاط عمل می کنند.

پارلمان کویت یکی از قدرتمندترین پارلمان های منطقه است و دور بعدی انتخابات سال 2020 برگزار خواهد شد. در این میان دولت امیدوار است که با وضع قوانین جدید همچون مالیات بر ارزش افزوده، ورشکستگی و خصوصی سازی، فعالیت در منطقه شهر ابریشم را در چارچوب قانون در بیاورد. اما این برنامه ها همگی به تصویب پارلمان نیازمند است و همچنانکه در مورد پروژه های قبلی شاهد بودیم، روند تصویب پارلمان در این موارد نیز ممکن است سالها طول بکشد.

علی رغم این موانع، کویت به حرکت آرام خود به جلو ادامه می دهد. توسعه روابط تجاری و ژئوپولیتیکی با چین در اولویت های کویت قرار دارد و این رابطه در سالهای اخیر با انعقاد چندین پروژه و معامله تجاری و افتتاح دفتر صندوق ثروت ملی با عنوان سازمان سرمایه گذاری کویت با 524 میلیارد موجودی تقویت شده است. درحالیکه جهان شاهد بلندپروازی های دوبی و درگیری های منطقه ای بین عربستان و ایران است، کویت در سکوت، بزرگراهها و پالایشگاههای خود را ارتقا داده، بیمارستانهای جدید می سازد و پروژه های خود را در راستای استراتژی توسعه کشور پیش می برد.

از دهه 1950 تا 1970 کویت با مدرن سازی اقتصاد خود از طریق هزینه در زیر ساخت های کشور، صنایع ملی و توسعه سیاسی و اجتماعی، دستخوش یک تحول ملی شد و بخش دولتی در این دوران رشد چشمگیری کرد: تاسیس صندوق ثروت کویت و هواپیمایی کویت در سال 1953، شرکت ملی نفت کویت سال 1960، دانشگاه کویت سال 1966 و بانک مرکزی کویت سال 1969 از جمله نهادهای دولتی بود که در این سالها ایجاد شد. کوتاه مدتی پس از آن، کویت از یک دهکده آرام بدل به کشوری شد که در منطقه جزء کشورهای پیشرو در عرصه مالی، اقتصادی، سیاست، تجارت و اجتماعی و فرهنگی بود.

هم اکنون به نظر میرسد که این کشور علاقه چندانی به رقابت با همسایگان خود در حوزه توریسم و اجرای پروژه های جاه طلبانه و نمایشی ندارد؛ در عوض می کوشد تا در آینده به قطب تجاری منطقه بدل شده و اقتصاد خود را از وابستگی به نفت برهاند؛ امری که نیازمند همکاری نزدیکتر با آسیا به ویژه چین است.

البته نزدیکی بیشتر به آسیا، به معنای آن نیست که کویت از متحدان غربی اش فاصله گرفته است. ماه دسامبر گفتگوهایی در جریان بود که یک پایگاه نظامی انگلیس در کویت تاسیس شود؛ وزیر دفاع انگلیس هرگونه برنامه ای را برای ایجاد یک پایگاه دائمی رد کرد اما سفیر انگلیس در کویت تایید کرد که چنین مذاکراتی صورت گرفته است. کویت به این نتیجه رسیده است که از راههایی که همسایگانش برای توسعه در پیش گرفته اند تقلید نکند، راه خود را بسازد و از طریق همکاری با قدرت های جهانی همچون چین و حفظ روابط منطقه ای و همپیمانی با غرب، منافع خود را تامین کند.

https://www.al-monitor.com/pulse/originals/2019/07/kuwait-uncertain-path-future.html

 رپ اسلامی، گمراهی یا راهی برای پیوند جوانان با مذهب

در محوطه مسجد الشعب در بغداد، پیروان جنبش «صرخی» – یکی از فرقه های شیعه- با سرو صدای فراوان در حال اجرای رپ اسلامی هستند. دیوارهای مسجد از ضرب موسیقی می لرزد؛ داخل مسجد دهها جوان با ریتم خاصی سینه می زنند و رپر مراسم «لطمیه» اجرا می کند.

این آیین مذهبی غیر متعارف، یکی از چالش های پیش روی ارگان های مذهبی در عراق است که به هدف احیای معنویت و دینداری بین جوانان، با توسل به شیوه های مدرن انجام می شود. «رپ غربی همراه با فساد و مواد مخدر و جرم و جنایت است؛ درحالیکه ما از طریق آن، گفتگو، صلح، مراقبه، عبادت و ادراک و تفاهم بین ادیان و باورهای مختلف را ترویج می کنیم». این را رپر 40 ساله مسجد «لوؤَی محمد» می گوید.

«محمود صرخی» روحانی شیعه پیشاهنگ این حرکت است و ادعا می کند که ده هزار پیرو دارد؛ اما این آمار و ارقام توسط محققان حوزه تشیع مورد تردید است.

تنها دلیل شهره شدن صرخی، اجرای رپ مذهبی نیست. سال 2014 رویترز گزارش داد که صرخی و پیروان مسلح وی با نیروهای آمریکایی، نیروهای امنیتی عراق و هواداران آیت الله سیستانی، برجسته ترین روحانی شیعه عراق برخورد داشته اند.

حاضران در مسجد الشعب، همراه با ریتم موسیقی شور گرفته اند و به شدت عرق می ریزند. به گفته شیخ سالم «به لطف رپ اسلامی که از طرف جوانان عراقی مورد استقبال قرار گرفته، جوانان به مسجد بازگشته اند و اکنون می توانیم ادعا کنیم که به یکی از اهداف خود دست پیدا کرده ایم».

اما جوانان عراقی بسیاری هستند که نسبت به خلوص نیّت این حرکت با دیده تردید می نگرند. «غفران ابراهیم» 25 ساله که در بغداد در رشته داروسازی تحصیل می کند، نیّت های واقعی رهبران مذهبی عراق را زیر سوال می برد «من و خانواده ام حرفهای انان را باور نداریم چراکه انان در ورای این سخن پردازی ها، به دنبال اهداف خود هستند».

طبق بررسی اخیر BBC مردم عراق رفته رفته اعتقادات مذهبی خود را از دست می دهند و اعتماد آنان به رهبران مذهبی رو به کاهش گذاشته است. غفران در ادامه به «میدل ایست آی» چنین می گوید «بعد از همه حوادث و مصیبت هایی که عراق به خود دید، اکنون مردم در ورطه شبهه و تردید افتاده اند و از این رو خداناباوری در جامعه رو به افزایش است».

یکی دیگر از دانشجویان 24 ساله رشته پزشکی در بغداد نیز می گوید «عراقی ها برای پیشرفت و توسعه کشور به رهبران مذهبی خود اعتماد کردند، اما الان عراق مانده است و دو گروه از مردم: تندروان مذهبی و خداناباورها»

«سید حسین قزوینی» استاد فلسفه اسلامی در کربلا، اذعان می کند که اسلام قدرت جذبه خود را در بین جوانان از دست داده است. به گفته وی «احزاب سیاسی که به نام دین سخن می گویند، چهره اسلام را تخریب کرده اند».

اما او جنبش صرخی را نیز نگران کننده می داند «موسیقی در اسلام مجاز نیست، اما آنان مذهب را با موسیقی رپ مخلوط کرده اند که کار ناپسندی است. موسیقی رپ در لوس آنجلس پذیرفته است ولی در عراق خیر». قزوینی اضافه می کند که نهادهای مذهبی در عراق باید زبان صحبت با جوانان را یاد بگیرند و مطمئن شوند که سخنانشان با علم و دانش روز مغایرتی ندارد «ما باید گامهای بیشتری در جهت صلح و مدارا با سایر ادیان برداریم؛ متاسفانه هنوز تا رسیدن به اهداف خود راه درازی پیش رو داریم».

جنبش صرخی، رپ مذهبی را بخشی از تلاش جنبش برای بازگرداندن جوانان به مذهب می داند. این حرکت با تشویق هواداران به خواندن قرآن نیز همراه است. قزوینی تایید می کند که جنبش صرخی راهی برای ارتباط با جوانان پیدا کرده است «موفقیت آنان در اتخاذ این راه، مسئولیت بیشتری را بر دوش سازمان های مذهبی ما می گذارد. بیایید صادق باشیم، ما برای اینکه با جوانان ارتباط برقرار کنیم به اندازه کافی تلاش نکرده ایم و اگر همچنان به سستی و بی عملی خود ادامه دهیم، همه جوانان را از دست خواهیم داد».

درحالیکه لوؤی محمد رپر مسجد الشعب، معتقد است که رپ زبانی جهانی است که همه جوانان در دوران کنونی آن را می فهمند «رپ زبانی ساده و معمول برای انتقال پیام است»؛ قزوینی با گمراه خواندن حرکت صرخی می گوید «اگر در مقابل این حرکت بی تفاوت باشیم، امروز با رپ مواجهیم و فردا در مقابل رویدادها و حرکات نامتعارف دیگری قرار خواهیم گرفت. اینگونه پیش برویم چه اثری از دین باقی می ماند؟»

https://www.middleeasteye.net/discover/pictures-rappers-shia-baghdad-iraq

کشمیر، صحنه نبرد قدرت های خاورمیانه

تارنمای خبری تحلیلی لوبلاگ در گزارشی به رقابت سه کشور ایران، عربستان و ترکیه در کشمیر تحت کنترل هند پرداخته است.

به نوشته این تارنما: گرچه ولیعهد سعودی از زمانی که روی کار آمده، سعی کرده بیشتر از مذهب، بر ملیت سعودی تاکید کند و از خود چهره ای حامی مدارا و گفتگوی بین ادیان نشان دهد؛ اما این امر مانع از آن نشده است که وی قدرت مذهب را نادیده بگیرد.

بن سلمان حامی ایده «مدخلیسم» است. این اندیشه که در بین گروهی از مردمِ به شدت محافظه کار سعودی طرفدار دارد، مردم را به اطاعت مطلق از حاکمان فرا می خواند و سلطنت سعودی را نمونه ای از حکومت اسلامی و راهی برای مقابله با مفهوم جمهوری اسلامی که ایران مبلغ آن است می داند.

لوبلاگ در ادامه از 40 سال جنگ پنهان مذهبی که بین عربستان و ایران در جریان است سخن می گوید و می نویسد: عربستان حدود 100 میلیارد دلار برای تامین اعتبار مدارس دینی، موسسات فرهنگی و آموزش عالی، رسانه ها و برخی از گروههای شبه نظامی در جهان هزینه کرده است

به گفته یک روزنامه نگار هندی از سال 2011 حدود 15 درصد از جمعیت کشمیر با مساجدی مرتبط بودند که این مساجد اندیشه های محافظه کارانه را ترویج می کرده و توسط سعودی حمایت مالی می شدند

«اهل حدیث» قدیمی ترین گروه مذهبی تحت حمایت عربستان در جنوب آسیا هستند که گفته می شود 150 مدرسه، کالج، یتیم خانه، کلینیک و مرکز پزشکی را در کشمیر در اختیار دارند. در امتداد 60 کیلومتری شمالغرب «سرینگر» به سمت «گلمرگ» تقریبا هر روستایی که دیده می شود، یک یا چند مسجد دارد که توسط اهل حدیث ساخته شده است؛ مساجد و مدارس مذهبی نوسازی که تضادی چشمگیر با صدها مسجد ویرانه ای دارد که در طول قرنها توسط صوفیان ساخته شده است.

نفوذ وهابیت در کشمیر امر جدیدی نیست و پیروان این مکتب صد سال است که آنجا حضور دارند، اما به گفته یک مقام اطلاعاتی هند، رشد چشمگیر نفوذ آنها و دستاوردهای بسیاری که اکنون حاصل کرده اند را می توان ناشی از سرمایه گذاری های اهل حدیث دانست؛ سرمایه گذاری هایی که در 30 سال گذشته به مدد کمک های عربستان انجام شده است

اخیرا ترکیه نیز داعیه دار رهبری جهان اسلام شده و در این راستا اقدام به تامین بودجه مساجد و برخی دیگر از مؤسسات در سراسر جهان نموده است. رجب طیب اردوغان رییس جمهور ترکیه از حامیان آراء و دیدگاههای فرقه صوفیه «منزیل» است؛ این فرقه که یکی از بزرگترین و قدرتمندترین فرقه های صوفی در ترکیه می باشد، اندیشه هایی به مراتب بازتر از آراء محافظه کاران «مدخلی» در عربستان دارد، اما در یک نقطه با مدخلی ها مشترک است و آن خودداری از دخالت در اعمال و تصمیمات حاکمان کشور است.

به گفته روزنامه نگار «تیمور سویکان» پس از کودتای ترکیه و پاکسازی گسترده افراد به اتهام هواداری از فتح الله گولن، صوفی های منزیل خلاء ایجاد شده در سازمان های امنیتی و سایر سازمان های دولتی ترکیه را که در پی این اخراج های گسترده ایجاد شده بود، پر کردند. صوفیان منزیل همچون پیروان مدخلیسم، سابقه ای طولانی در حمایت از دولت و نظامیان کشورشان دارند و از این منظر این پتانسیل را دارند که فعالیت ایرانیان شیعه را در جاهایی مثل کشمیر خنثی کنند.

کشمیر جایی است که ایران برای تحقق اهداف خود روی اقلیت شیعه آن منطقه که 15 درصد از جمعیت را تشکیل می دهند، امید بسته است. تبدیل کشمیر به میدان نبرد ایران، عربستان و ترکیه، افزایش اهمیت منطقه جنوب آسیا را برای این رقیبان نشان می دهد

از منظر قدمت فعالیت، عربستان نسبت به سایر رقیبان در کشمیر دست برتر را دارد، اما با توجه به اینکه ایران و ترکیه تمرکز خود را به جای مذهب بر ملی گرایی کشمیری قرار داده اند، اتخاذ این سیاست می تواند عقب ماندگی انان را در مقابل عربستان تا حدودی جبران کند؛ به ویژه برای ایران امکان نفوذ و پیشرفت بیشتری در اهدافش وجود دارد. تصاویر بزرگی از آیت الله خمینی روی بیلبوردهای محله های شیعه نشین در خیابان هایی که به نام شهدای شیعه نامگذاری شده به چشم می خورد و اعدام یک روحانی برجسته شیعه توسط عربستان در سال 2016 نیز جرقه اعتراضات ضد سعودی را در کشمیر زد.

اما ترکیه که مشتاق توسعه همکاری های اقتصادی خود با هند است، فعالیت های خود را در کشمیر، به حمایت زبانی در مجامع بین المللی محدود کرده و کمتر در امر ساخت مسجد و مدرسه وارد شده است؛ امری که البته مانع از هواخواهی گروههای جدایی طلب کشمیر از اردوغان نشده است.

آنگونه که یک تحلیلگر امور منطقه می گوید کشمیر به میدان مسابقه ژئوپولیتیکی جدیدی برای بازیگران منطقه تبدیل شده است. ایران و ترکیه منافع عمیق و بعضا مشترکی دارند و عربستان هم می خواهد از بازگشت سرمایه گذای های مالی و ایدئولوژیکی خود در منطقه، اطمینان حاصل کند. سوال این است که آیا این دولتها ممکن است گروههای مورد حمایت خود را در جنگ نیابتی که ممکن است در آینده بین این گروهها رخ دهد یا بین جدایی طلبان و ارتش هند واقع شود، مسلح کنند یا خیر؟

https://lobelog.com/kashmir-a-battleground-for-middle-eastern-rivals/

نظر شما