فرودگاه شهر فقط یک باند بود که آسفالت هم نداشت و تنها مکانی که در کل امارات مسافران می توانستند در آن اقامت کنند، هتلی بود که کنار فرودگاه قرار داشت.
اما سرعت پیشرفت این جزیره به نحوی بود که امروزه دبی به یک کلان شهر جذاب با بیش از سه میلیون سکنه، 190 آسمان خراش بلندتر از 150 متر، یک محل اسکی سرپوشیده و صدهزار اقامتگاه برای مسافران تبدیل شده است. فرودگاه این امارت، سالانه پذیرای نزدیک به 90 میلیون مسافر است که 89 میلیون آن را خارجی ها تشکیل می دهند. این حجم از مسافر فرودگاه دبی را به شلوغ ترین فرودگاه جهان تبدیل کرده است.
اما دبی در بسیاری از پروازها نقش توقفگاه بین راهی را دارد. ظهور این جزیره به عنوان پایتخت توقفگاه بین راهی و ترانزیت فرودگاهی جهان از وقتی که نخستین فرودگاه درخور آن به دستور شیخ راشد بن سعید آل مکتوم در سال 1960 ساخته شد، آغاز گشت. سه سال بعد که باند فرودگاه آسفالت شد و آشیانه ها و تجهیزات کمک ناوبری جدید اضافه شد، خطوط هوایی بین المللی شروع به آمدن به این فرودگاه کردند. اولین هواپیمای جتی که در باند جدید فرودگاه به زمین نشست متعلق به کشور لبنان بود.
سال 1970 یک ترمینال جدید و چندین فروشگاه معاف از تعرفه گمرکی در فرودگاه ساخته شد. در آن زمان 9 ایرلاین از جمله هواپیمایی کویت و بریتیش ایرویز از فرودگاه دبی به 20 مقصد مختلف پرواز داشتند. با سرازیر شدن پول نفت (نفت سال 1966 در دبی کشف شد) ساخت و ساز در این امارت صعود چشمگیری یافت. بین سالهای 1968 و 1975 جمعیت دبی بیش از 300 درصد رشد کرد و توسعه فرودگاه در دهه 1970 با ساخت باند دوم به اوج رسید.
در دهه 1980 با محدودیت هایی که بر روی پرواز بر فراز آسمان روسیه وضع شد، ایرلاین هایی همچون هند، سنگاپور و مالزی جذب فرودگاه دبی شده و در پروازهای بین اروپا و آسیا از این فرودگاه به عنوان توقفگاه بین راهی استفاده کردند.
سال 1981 برای اولی بار تعداد مسافران سالانه این فرودگاه از 3 میلیون گذشت و در پایان این دهه به 4.56 میلیون رسید. دهه 1990 تحولی عظیم در عرصه هوایی دبی به وقوع پیوست. سال 1998 و با رونق جهانی سفرهای هوایی، یک ترمینال جدید در فرودگاه دبی ساخته شد و یک دهه بعد ترمینال سوم به جمع ترمینال های موجود اضافه گشت. شمار مسافران نیز در طول این دوره مرتب افزایش می یافت: 9.7 میلیون مسافر در سال 1998 و 12.3 میلیون در سال 2000 همچنین 22 میلیون مسافر در سال 2004 و 37.4 میلیون در سال 2008 نمایی از این رشد است.
اما علاوه بر افزایش حجم ترافیک بین راهی، بر شمار مسافرانی نیز که برای لذت بردن از زمستان های آفتابی دبی، این جزیره را به عنوان مقصد نهایی انتخاب می کردند، افزوده می شد. سال 1988 فقط 48 هتل با مجموع 4764 اتاق در این شهر وجود داشت. اما در سالهای بعد مبالغ زیادی صرف ساخت صدها پارک، فروشگاههای بزرگ و مراکز توریستی جذاب دیگر از جمله اولین زمین گلف چمن خاورمیانه شد. به این ترتیب درحالیکه کل کشور امارات متحده در سال 1990 میزبان 630 هزار گردشگر بود، این رقم در سال 2010 به 7.4 میلیون نفر افزایش یافت (سال گذشته تعداد گردشگران خارجی دبی به 16 میلیون نفر رسید).
برای سالها فرودگاه هیترو در لندن شلوغ ترین فرودگاه از نظر حجم ترافیک بین المللی بود، اما سال 2014 این عنوان افتخارآمیز را از دست داد. هم اکنون دبی با اختلافی بسیار، 13.5 میلیون مسافر خارجی بیشتر از رقیب لندنی خود دارد.
اما سال گذشته، رشد تعداد مسافران دبی کمتر از همه رقیبان عمده اش بود و تنها یک درصد بیشتر شد. یکی از دلایل، هواپیماهای نسل جدیدی است که برای پرواز در مسافت های طولانی ساخته شده و به هنگام پرواز بین اروپا و آسیا نیاز به توقف در ایستگاههای بین راهی ندارد. پروازهای با توقف در دهه 1990 عادی بود، اما امروزه می توانید از لندن به مقاصدی دوردست همچون بالی، هانوی و توکیو پرواز مستقیم و بدون توقف داشته باشید. حتی از سال 2018 صنعت هوایی به چنان پیشرفتی رسیده که پرواز مستقیم به استرالیا نیز امکانپذیر شده است.
دلیل دیگر رقیبان خاورمیانه ای دبی هستند. برای مثال ابوظبی سال 2005 و 2009 اقدام به ساخت ترمینال های جدیدی کرد و سال 2016 تعداد مسافران خود را به 24.5 میلیون نفر رساند. فرودگاه تازه تأسیس حمد در قطر نیز که سال 2014 افتتاح شد، سالانه میزبان 35.8 میلیون مسافر است. در خود دبی نیز یک فرودگاه جدید با بودجه 82 میلیارد دلاری در 40 مایلی جنوب دبی ساخته شده که سال 2010 با نام فرودگاه آل مکتوم افتتاح گشت. فعلا هواپیماهای باری سبک و پروازهای چارتری مثل فلای دبی از فرودگاه آل مکتوم استفاده می کنند، اما تا سال 2027 که پروژه فرودگاه تکمیل می شود، ظرفیت خدمت رسانی به 260 میلیون مسافر را خواهد داشت.
اینکه اگر این فرودگاه در جذب این تعداد مسافر موفق شود، جای اروپا را به عنوان ایستگاه بین راهی در پروازهای شمال امریکا و آسیا خواهد گرفت؟ و اینکه آیا هواپیماهای نسل آینده در پروازهای طولانی نیاز به توقف های بین راهی خواهند داشت یا نه؟ امری است که باید منتظر ماند و دید
مترجم: فاطمه رادمهر
messages.comments