تاثیر مجالس عزاداری در پیشبرد اهداف اسلامی

جلسات دينى، مانع پيش‏روى استعمارگران و ظالمان

ما بايد بدانيم كه استعمار و طاغوت‏ها هيچگاه قرآن نمى‏خواهند؛ هيچگاه مسجد و حسينيه نمى‏ خواهند؛ مجالس روضه‏ خوانى و عزادارى نمى ‏خواهند. آن‏ها مجالسى كه ياد اهل بيت عليهم‏ السلام را در ذهن‏ها زنده كند نمى‏ خواهند، آن‏ها مجالسى كه از خدا ، پيغمبر و قيامت در آن‏ها صحبت شود نمى‏ خواهند، آن‏ها نمى‏ خواهند كه مردم احكام خدا و مسائل حلال و حرام را بدانند. آن‏ها فساد، شراب، قمار، موسيقى، فحشاء، و امثال اين‏ها را مى‏ خواهند، چرا كه اين‏ها براى حكومتشان خطرى ندارد، ولى خدا ، پيغمبر ، اهل بيت ، امام حسين عليهم‏ السلام و مجالس عزادارى را بزرگ‏ترين خطر براى حكومت خود مى ‏دانند.

گاهى از بعضى افراد ساده‏ لوح شنيده مى‏ شود كه مى‏ گويند: فلان شخص، روضه‏ خوان پير زن‏هاست و کار او چندان ارزشی ندارد. اين عقيده اشتباه است؛ همين روضه‏ خوان پيرزن‏ها نيز بايد باشد، اما بايد به او گفت برو درس بخوان و بيشتر مطالعه كن تا در منبر مطالب بهترى بگويى، نه آن‏كه به او بگوييم: منبر نرو.

همين روضه‏ خوان پيرزن‏ها مطالبى مى‏ گويد كه به كام ستمگران خوش نيامده، آنان را رسوا مى‏ كند. همين‏ها در منبرهاى مختصر خود امر به معروف و نهى از منكر مى‏ كنند، و مسائل شرعى را به مردم ياد مى‏ دهند.

اين‏ها هستند كه با هشدار به مردم، آنان را از شراب، فساد و اعمال زشت نهى مى‏ كنند. اساس و بناى دستورات و قوانين اسلامى را همين‏ ها حفظ كرده‏ اند. همين روضه ‏خوان وقتى مى‏ گويد: شراب حرام است اين بچه كوچكى كه همراه مادر يا پدر خود در مجلس حاضر شده، مى ‏فهمد كه شراب يك چيز بدى است و همين در ذهن بچه مى ‏ماند.

سلاّمه موسى نويسنده مصرى در كتاب خود مى ‏نويسد:

«ذهن بچه از روز تولد مانند يك نوار هرچه را كه گفتيد مى ‏گيرد و در ذهن خود ضبط مى‏ كند، وقتى هم كه بزرگ شد، يادش نيست كه اين مطلب از چه زمانى در ذهنش جا گرفته، و يا چه كسى به او گفته است، ولى همان مطالب را پس مى‏ دهد و تأثير آن مطالب در رفتار و عقائد او ديده مى‏ شود».

رسالت وعّاظ

بايد چند مطلب را در منبرهايمان رعايت كنيم:

1. هميشه در كارهايمان اخلاص داشته باشيم؛ كارى كه با اخلاص همراه باشد پيش مى‏ رود و واعظ اگر با اخلاص باشد حرف او خيلى در مردم تأثير مى‏ گذارد.

2. كوشش كنيم از بيان مطالب تكرارى بپرهيزيم، زيرا مطالب تكرارى مردم را خسته مى‏ كند و در نتيجه، تأثير مطلوب را ندارد. پس بايد مطالعه كرد، زحمت كشيد و مطالب نو براى مردم بيان كرد، كه نتيجه آن تلاش و كوشش، جذب جوانان و هدايت آنان است.

3. بايد هميشه از مظلوم دفاع كرد، چرا كه هرگز مردم گرد شخصى كه از ظالم دفاع مى‏ كند، حتى اگر حرف‏هاى زيبا و خوبى هم بزند جمع نمى ‏شوند.

هراس از بیان حقایق

استعمارگران و ظالمان از روضه‏ خوان‏ها مى ‏ترسند، حتى از روضه‏ خوان پيرزن‏ها. رمزش هم همين است؛ روضه‏ خوان‏ها مى‏ گويند شراب بد است؛ قمار بد است، فساد و فحشا بد است، امام حسين عليه ‏السلام بر ضد يزيد ظالم قيام كرد، آن حضرت و ياران با وفايش تا پاى جان از دين خدا دفاع كردند . تمام اين مطالب بر ضد ظالمان است و آرامش آنان را برهم مى‏ زند. پس به نظر استعماگران و طاغوت‏ها، بهتر آن است كه اصلاً روضه نباشد.

پهلوى اول در ايران، انگلستان در هند، ياسين هاشمى در عراق و آتاتورك در تركيه هم همين را گفتند.

بايد توجه داشت كه مجالس روضه خيلى قدرت دارند و مى‏ توانند ريشه استعمار را بركنده، از انحراف جوانان جلوگيرى كند. همين روضه هفتگى كه فلان آقا در خانه خود گذاشته و حداكثر بيست نفر در آن شركت مى‏ كنند، فوق العاده قيمت دارد.

در كويت غير از ايام محرّم و ماه مبارك رمضان مجالس بسيار كم بود، ما مردم را تشويق كرديم كه روضه هفتگى، چه در منازل خود و چه در حسينه ‏ها برگزار كنند. در نتيجه، شبى حدود پنجاه روضه هفتگى در كويت برگزار مى‏ شد. رهاورد مجالس ياد شده اين بود كه جوانان شيعه گرفتار كفّار و وهاّبى ‏هايى كه در آن‏جا فعاليت گسترده دارند نشدند، مسائل شرعى مورد نياز را ياد گرفتند و از آلوده شدن به فحشا، شراب، قمار و... در امان ماندند. آيا اين كم قيمت دارد؟

با اندك تأملى در كشورهايى كه شيعه در آن نيست، يا شيعيان تحت مراقبت و فشار شديد حكومت هستند، يا شيعیان آن كشور كم تحرك هستند، در مى‏ يابيد كه بى ‏بندوبارى رواج بيشترى دارد و چندان خبرى هم از دين و خدا و پيغمبر در آن‏جا نيست.

به اعتقاد من، ما بايد در قم و در تمام ايران همين كار را انجام بدهيم. بايد روضه ‏هاى هفتگى زياد بشود، اگر چه جمعيت كمى در مجلس حاضر شوند و حتى اگر فقط زن و بچه صاحب‏خانه در آن شركت كنند. در اين صورت خواهيم ديد كه نتيجه ‏اش جلوگيرى از انحراف فرزندانمان و سلامت فكرى و دينى آنان خواهد بود.

فراموش نكنيم كه زن و فرزندان ما مسائل دين و احكام شرعى را در اين مجالس فرا گرفته و با فضائل و مناقب اهل بيت عليهم‏ السلام و ظلم‏هايى كه بر آن‏ها وارد شده آشنا شده، از ستمگرى حاكمان غاصب اموى و عباسى آگاه مى ‏شوند.

بعضى مرتب مى‏ گويند: اين آخوند بى ‏سواد است! مگر ما معلّم بى ‏سواد نداريم؟ مگر ما دكتر بى ‏سواد نداريم؟ مگر ما مهندس بى‏ سواد نداريم؟ چرا بر آن‏ها فشارى نيست، فقط بر آخوند بى ‏سواد فشار است و مورد تعرض قرار مى ‏گيرد؟ همين طلبه بى ‏سواد يا كم سواد در روضه‏ ها مسائل شرعى را حتى از روى رساله به زن و فرزندان ما ياد مى‏دهد.

در ميان اصحاب پيغمبر صلى ‏الله عليه ‏و‏اله، هم با سواد بود هم بى ‏سواد، هم مؤمن بود، هم منافق. حالا كسى بگويد: تمام اصحاب پيغمبر بد بودند، چون ده تا منافق در بين آن‏ها بود.

بايد به او گفت چرا شما ده تا منافق را مى ‏بينى اما صدها مؤمن و مخلص از اصحاب پيغمبر را نمى ‏بينيد؟

چرا چند تا روضه خوان كم ‏سواد را مى ‏بينى، ولى ده هزار عالم، روحانى و طلبه فاضل را ناديده مى‏ انگارى؟ اين‏ها خوراك فكرى است كه استعمار به خورد بعضى افراد ساده‏ لوح مى‏ دهد. البته گاهى يك ظاهر زيبا هم براى آن درست مى‏ كند تا به نظر افراد، خوب جلوه كند.

ما بايد روضه‏ ها را زياد كنيم و فريب اين حرف‏هاى به ظاهر زيبا را نخوريم.

برگرفته از کتاب تاثیر مجالس عزاداری در پیشبرد اهداف اسلامی اثر ایت الله العظمی سید محمد شیرازی