چند روزی می‌شود که ثبت نام انتخابات ریاست جمهوری آغاز شده است و در کمتر از 3 روز بیش از 800 نفر اقدام به ثبت نام کرده‌اند.
فضای مجازی از جمله شبکه اجتماعی اینستاگرام و کارزارهایی مانند انتخابات فرصت مناسبی است تا افرادی که عطش دیده شدن دارند، از این محافل به نحوی استفاده کنند که دیده شوند.
نادر صادقیان، جامعه‌شناس با اشاره به این موضوع که «دیده شدن» تنها یک بخش حضور عمومی مردم در ثبت نام ریاست جمهوری است، می‌گوید: «به عقیده من مشکل اصلی در این حوزه عدم نظام مند بودن است. مواد قانونی مربوط به انتخابات در کشور به گونه‌ای است که در مرحله اول هیچ نوع ساماندهی روی پذیرش افراد صورت نمی‌گیرد، در نتیجه مسئله مهمی چون ریاست جمهوری جنبه دلقک معابانه‌ای پیدا می‌کند.»
وی در ادامه می افزاید: «این افراد خود به تنهایی مهم نیستند، اما چه در سطح داخلی و چه سطح خارجی دیده می شوند و این موضوع اصلا مناسب کشور نیست.» این جامعه‌شناس می‌گوید: «در زمینه دیده شدن، می‌توان دلایل روانشناسی و بیماری را در این افراد یافت. می‌توان این موضوع را به تئوری سرکوب در این افراد بسط داد چرا که درواقع نوع زندگی باعث شده که این افراد «شخصیت نمایشی» پیدا کنند؛ به جرات می‌توان گفت این افراد انسان‌های بسیار سطحی از لحاظ افکار و اعتقادی هستند که حداقل به صورت خفیف به بیماری روانی دچار هستند.» بنابراین تاز مانی که به مردم نیاموزیم هدفمند زندگی کنند و به جایگاه اصلی خود در جامعه دست یابند شاهد پدیده هایی از این دست خواهیم بود
از سوی دیگر خبرنگاران و عکاسان نقش مهمی در تشویق مردم به خودنمایی در صحنه انتخابات ایفا می کنند. برای آنان فرقی نمی کند که یک شخصیت برجسته سیاسی از پله‌ها پایین می‌آید یا یک پسربچه‌ای که هنوز تحصیلات متوسطه را تمام نکرده است. گاهی يک نفر از بچه‌های خبرنگار از بالا به پايين می‌دود و تنها با گفتن يک جمله که مثلا «يه کشتی‌گير موفرفری داره مياد» انبوه خبرنگاران و عکاسان را در پای پله‌ها جمع می کند، به شکلی که برخی بر سروکول برخی ديگر می‌پرند و برخی که عاقبت‌انديشی بيشتر داشته‌اند، چهارپايه‌های خود را باز می‌کنند و بر بالای آن می‌روند برای ثبت تصاوير خاص از سوژه موردنظر. از کسی که از پله‌ها پایین می‌آید درخواست می‌شود ژست بگیرد، شناسنامه‌اش را نشان دهد و پس از آن سوالات مختلف شروع می‌شود. از سن و سال و تحصیلات گرفته تا برنامه‌ها برای اداره کشور.
وقتی عکس، فیلم و خبر شخصی که حتی شناختی از فضای سیاسی کشور ندارد در سطح وسیعی پخش می‌شود و عکاسان از او ژست‌های مختلف برای گرفتن تصویر درخواست می‌کنند و خبرنگاران دوره‌اش می‌کنند تا برنامه‌هایش را برای اداره کشور بپرسند، مشخص است که این اتفاق به مذاق آن شخص خوش می‌آید و باعث تحریک سایر افرادی می‌شود که در عصر فضای مجازی عطش دیده شدن دارند.
شايد اين دست خبررسانی‌ها جذاب باشد، اما اين اخبار پربازديد ما را به تيتر يک روزنامه‌های خارجی تبديل کرده است تا گاردين از ايرانی‌هايی بگويد که عاشق رئيس‌جمهور‌شدن و بزرگ‌تر ديدن خود هستند و نيويورک‌تايمز دموکراسی ما را طنزآلود خطاب کند و ديلی‌ميل از مردان دمپايی‌پوشی بنويسد که می‌خواهند با ترامپ دست به يقه شوند.
اگر اصحاب رسانه به جای شلوغ کردن فضا تنها به پوشش حضور افراد شناخته‌شده بپردازند شاید این حجم از ثبت‌نام در انتخابات که بیشتر باعث وهن مقام ریاست‌جمهوری است صورت نگیرد.
نظر شما