اهمیت قیام حسینی و وظایف شیعیان در قبال آن

خلاصه بیانات حضرت آیت الله العظمی شیرازی در گردهمایی بزرگ مبلغان در آستانه محرم الحرام 1439
twitter share facebook share ۱۳۹۶ شهریور ۲۷ 1249
خلاصه بیانات حضرت آیت الله العظمی شیرازی در گردهمایی بزرگ مبلغان در آستانه محرم الحرام 1439

در این مجلس روحانی که با مرثیه خوانی و تعزیه به استقبال ماه محرم رفتند، معظم له ارشادات روشنگرانه ای در خصوص این ماه و عزاداری سید و سالار شهیدان، حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام ایراد فرمودند.

مرجع عالیقدر آغاز سخنان خود را با جمله ای از یکی از زیارت های حضرت ابا عبدالله علیه السلام متبرک فرمودند. در این زیارت خطاب به حضرت امام حسین علیه السلام چنین آمده است: «وسبیل الذی لا یختلج دونک؛ و راهی که پیمودن آن با تو شک و دودلی در آن نیست».

با تعمق در مفردات این جمله و شرح و تفسیری که معظم له از مفردات آن ارائه دادند این معنی حاصل می شود که «بار پروردگارا! مرا در این راه ـ که حضرت ابا عبدالله الحسین آن را فرا روی من گسترانیده است ـ از هر شک و دودلی منزه گردان.

تردیدها و شک ها و پا به پا کردن ها از دیرباز تاکنون در خصوص قضیه ی امام حسین علیه السلام مشهود است. از روز عاشورا و شبِ آن و لغزشِ بسیاری از همراهان حضرت تا سده های بعد، در دوران غیبت صغری و حیرت و هجوم شبهه ها در آن، تا به روزگار معاصر ما، همواره جاری و ساری بوده است. در همه ی این دوران بسیاری به پاس پیروی از حضرت سیدالشهدا به بهشت برین نائل شدند و شمار کثیری در هر دوره، خاصه در کارزار کربلا، به سبب رویگردانی از راه آن حضرت به ورطه ی هلاکت کشیده شدند و در جهنم مخلّد شدند. باری، در این جمله از خدای متعال مسئلت می کنیم که ما را در شمار آنان قرار ندهد که در این راه به تردید افتادند و از پیروی حضرت بازماندند.

حضرت آیت الله العظمی شیرازی با بیان اهمیت دو ماه محرم و صفر و تأثیر ویژه ی آنها در بقای دین و مذهب، از دو مطلب مهم و اساسی یاد کردند که در این موسم بیش از هر زمان دیگر مطرح می گردد. نخست آنکه امام حسین علیه السلام برای چه شهید شدند؟ با کاوش در روایات و زیارات و ادعیه ی وارده از ائمه ی معصومین علیهم السلام پاسخی که برای سؤال فوق می یابیم را شاعری در آن جمله ی معروف خود این گونه بیان فرمود که: «ان کان دین محمد لم یستقم الا بقتلی یا سیوف خذینی؛ اگر دین [جدم] محمد برپا نمی ماند جز با کشته شدنِ من، پس ای شمشیرها مرا دربر گیرید».

حضرت آیت الله العظمی سید صادق شیرازی دام ظله با بیان اینکه ریشه ی بسیاری از کج روی ها و فتنه های پیش آمده در کشورهای اسلامی در سرپیچی از قوانین اسلامی است، این سخن حضرت سیدالشهدا علیه السلام را یادآور شدند که فرمود: «اسیر بسیرة جدّی و أبی علی بن أبی طالب؛ [همچنان] راه جدم و پدرم، علی بن ابی طالب را در پیش خواهم گرفت».

در این کلامِ حضرت تأکید ویژه ای بر شیوه و منش حضرت امیرمؤمنان صلوات الله علیه شده است. در حکومت ایشان که از شمال آفریقا تا دلِ اروپا دامن گسترانیده بود هرگز یک زندانی سیاسی وجود نداشت. نمی توان ادعای آن کرد که فقیری در حکومت ایشان نبود، اما اگر هم بود گذرا و مقطعی بود. فقر پایدار نبود و در سایه ی عدالتِ حضرت زود رخت بر می بست. در کنار قلمرو گسترده ی حکمرانی آن حضرت، قطعه ی کوچکی از زمین یعنی شام، تحت اختیار و فرمانبرداری حضرت امیر نبود و در سیطره ی معاویه به سر می برد.

خالی از فایده نیست ذکر اینکه در روزگار بیست ساله ی حکمرانی معاویه، تنها در یک جریان هزاران تن از مسلمانان نمازخوان و روزه گیر را گردن زدند و خانه های بسیاری از مخالفان خود را بر سر ساکنان خود ویران کرد و ده ها تن در زیر آوار خانه ها جان باختند. از حوادث روزگار معاویه نقل کرده اند که مشکلی در شام روی می دهد و تمام قضات آن دیار از حلّ آن در می مانند، ناگزیر معاویه به ابوموسی اشعری نامه ای می نویسد و در آن مشکل خود را ذکر می کند و از او می خواهد پاسخ آن را از حضرت امیرمؤمنان علیه السلام جویا شود. مشکلی از این قرار بود که «إنّ رجلا وجد رجلاً علی زوجته؛ مردی، مرد دیگری را دید که با همسرش همبستر شده است» چاره چیست؟ ابوموسی این سؤال را از حضرت پرسید بی آنکه نامی از معاویه ببرد. حضرت امیر با شنیدنِ آن بی درنگ پاسخ داد که «إنّ هذا لیس بأرضنا؛ چنین چیزی در سرزمین ما رخ نداده است».

واژه ی «ارض» و جمله ای که حضرت بیان فرمود گویای پیراستگی حکومت حضرت از ظلم و فساد بود. چیزی که در همان زمان در شام که در جوار قلمرو حکمرانی حضرت امیر بود، امری شایع بوده است.

از این روست که حضرت سیدالشهدا اصرار بسیاری بر پیروی از شیوه و رفتار پدر بزرگوار خود حضرت امیرمؤمنان صلوات الله علیه داشته اند. البته سخن حضرت سرمشقی برای همه ی حکومت ها در همه یادوار تاریخ است. آیا سزاوار نیست که امروزه جهانیان از این حقایق بهره مند شوند. قطعاً این کار وظیفه ای بر دوش همه ی ما می باشد.

مرجع عالیقدر در بخش دیگری از بیانات خود فرمودند: محرم و صفر زمان تبلیغ اسلام است؛ البته اسلامی که حضرت سیدالشهدا مشخص فرمودند «اسیر بسیرة جدی وأبی علی بن أبی طالب». اسلام پیامبر و حضرت امیر صلوات الله علیهما وآلهما، ایشان تأکید کردند که مبادا این فرصت از دست برود و در تبلیغ دین نکوشیم. اگر در دنیای امروز فساد و ضلالت سرتاسر جهان را فراگرفته است، از شبکه های ماهواره ای ـ که توانمند در نشر و گسترش معارف دین هستند ـ به نحو شایسته بهره بگیریم، یقیناً می توان این مطالب را به گوش مردم در هر گوشه از جهان برسانیم.

معظم له با یادکرد از تلاش های سترگ علمای پیشین در ترویج معارف دین و پاسداری از حریم آن، از مرحوم میرزای شیرازی بزرگ و جنبش تنباکو در ایران و میرزا محمد تقی شیرازی در «ثورة العشرین» (انقلاب 1920 میلادی) عراق یاد کردند که شجاعانه در برابر استعمار انگلیس ایستادگی کردند. اولی جنبه ی فرهنگی داشت، و کمتر کشته داد، اما دومی با جنگ و خونریزی گسترده ای همراه بود. به هر حال، هر دو در کار خود موفق بودند و توانستند با پافشاری بر عقاید و آرمان های مذهبی دستاوردهای درخشانی برای مسلمانان به ارمغان آورند.

حضرت آیت الله العظمی شیرازی دام ظله در پایان سخنان خود، اهمیت حضور همگان را در حمایت از شعائر مقدسه ی حسینی فراخواندند. تا جایی که حتی قرض گرفتن را در این زمینه روا دانستند بلکه به تبعیت از ائمه، و علمای دین شایسته می دانند. ایشان تأکید فرمودند که قرض گرفتن برای بزرگداشت شعائر حسینی امری به جاست. از رهگذر این گونه تلاش هاست که می توان شعائر حسینی را عمومی و جهانگیر کرد.

پس باید کوشید که در این راه مقصر نبود و برای تحقق سخن حضرت سیدالشهدا علیه السلام نهایت تلاش خود را مبذول داشت. باشد هدف حضرت که در آن زمان محقق نشد در روزگار ما که شرایط بسیار مساعدتر و امکانات فراوان تر است تحقق یابد.

نظر شما