خلاصه بیانات آیت الله العظمی شیرازی در گردهمایی بزرگ مبلغان

در این جلسه که هر ساله در آستانه ماه مبارک رمضان برگزار می گردد علاوه بر مبلغان و روحانیان دینی، برخی از علما و فضلا و طلاب شرکت کرده بودند. معظم له در سخنان مهم و اثرگذار خویش فرمودند: پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله در استقبال از ماه مبارک رمضان خطبه ای بیان فرمودند. پس از آن خطبه، امیرمؤمنان علیه السلام از آن حضرت پرسیدند که بهترین عمل در این ماه چیست؟

ایشان در پاسخ فرمودند: الورع عن محارم الله؛ یعنی بردباری و خویشتن داری از گناهان.

ورع دو بُعد دارد. بعد اول آن خودسازی است که انسان باید در هر مرتبه و جایگاهی که رسیده باشد، باز هم نفس خویش را رشد و تعالی دهد.

بعد دوم آن، تبلیغ دین خداست که از قرآن و اهل بیت علیهم السلام فراهم شده است. این بعد، یعنی تبلیغ دین خدا هرچند در اصل واجب کفایی است اما امروزه عینی و فراگیر شده است. بنابراین همگی باید در احیای این دو امر بکوشند».

آیت الله العظمی شیرازی در ادامه ضمن دعوت از همگان بخصوص جوانان برای خواندن دعای صباح، درباره ی همسویی شیطان و نفس امّاره و ضرورت مهار کردن آن ها و نقش اولیای الهی و عقل سالم در مهار کردن آن دو مطالبی بیان کردند.

در این مسیر با بیان نمونه هایی از تاریخ حیات اصحاب ائمه علیهم السلام فرمودند: «با مراجعه به تاریخ به انسان هایی بر می خوریم که در پیکار با نفس و شیطان استقامت ورزیده اند و سعادت ابدی خود را تضمین کرده اند، مانند ابن ابی عمیر که توصیه می کنم حتماً تاریخ زندگی او را مطالعه کنید. در مقابل نیز افرادی وجود داشتند که با غفلت از نفس و شیطان گرفتار شقاوت ابدی شدند، مانند علی بن حمزه ی بطائنی، که به فرموده امام معصوم علیه السلام تا ابد قبرش آکنده از آتش است. علی بن حمزه عالمِ دین بود اما گمراه شد.

پس عالم دین هم از گزند نفسِ سرکش و شیطانِ فریبکار ایمن نیستند؛ همان شیطانی که علی بن حمزه را گمراه کرد در نفس یک یک ما نیز حضور دارد. بهترین زمان برای مبارزه با آن، ماه مبارک رمضان است.

مرجع عالیقدر در ادامه ی سخنان خود دو تن از یاران ائمه را با یکدیگر مقایسه نمود که گرایش و سمت و سوهای کاملاً متفاوتی داشتند و هریک راهی جدا در پیش گرفتند. «ابن ابی حمزه ی بطائنی» و «محمد بن ابی عمیر» دو تن از یاران امامان معصوم علیهم السلام بودند که اولی سرانجام منکر امامت امام رضا علیه السلام شد، ولی دیگری تا پای جان بر باورهای خود پابرجا ماند.

ایشان با بیان روایتی از حضرت امام رضا علیه السلام فرمود که علی بن ابی حمزه ی بطائنی را ضربه ای با گرزی آتشین زدند که قبرش تا قیام قیامت از آتش انباشته شد.

علی بن ابی حمزه ی بطائنی فریفته ی دنیا شد و در برابر مبلغی پول منکر امامت امام رضا علیه السلام شد و اصطلاحاً واقفی شد. طرفه آنکه این شخص احادیث بسیاری از امامان نقل کرده است که از میان آنان می توان به حدیث شمار امامان اثنی عشر (دوازده گانه) اشاره کرد که نام مبارک امام رضا علیه السلام نیز در آن ذکر شده است. با این حال عاقبت فریب دنیا را خورد و از خط امامت لغزید.

از آن سو، احوال یار دیگر امام «محمد بن ابی عمیر» ـ که همروزگار ابن ابی حمزه ی بطائنی است ـ نوشته اند که در دوره ای، خلیفه ی عباسی وقت در پی شناسایی یاران حضرت به جستجو می پرداخت و هریک از آنان را می یافت به زندان می افکند و به اشکال مختلف شکنجه می داد تا نام دیگر یاران حضرت را بر زبان آورند. «سندی بن شاهک» مزدور سنگدل آن دوره «محمد بن ابی عمیر» را به زندان انداخت. نقل شده است که او را صد و بیست خشبه زد. «خشبه» گویا تخته چوبی بوده است که بر بالای آن میخ هایی فرو رفته بود و با آن قسمتش که میخ ها از آن بیرون زده اند بر بدن زندانی می زدند. چنین افرادی غالباً زیر بار این شکنجه جان می دادند ولی «محمد بن ابی عمیر» تاب آورد و هرگز نام کسی را بر زبان نبرد.

مرجع عالیقدر در ادامه ی سخنان روشنگرانه اش به تبلیغ جنبه های گوناگون شخصیت حضرت امیرالمؤمنین صلوات الله علیه و معرفی ایشان به جهانیان تأکید فرمودند. معظم له با توجه به آزادی های موجود در عصر امروز و امکانات گسترده ای که در گذشته نبوده است، مانند شبکه های ماهواره ای، خاطرنشان فرمود که تبلیغ و شناساندن آن حضرت در روزگار ما اهمیتی دو چندان می یابد. ایشان نیز در صحبت های خود که در خلال دیدار یکی از علمای غربی با ایشان گوشه هایی از حقانیت حضرت امیرمؤمنان علیه السلام را بیان فرمودند. از جمله اینکه امیرمؤمنان در دوره ی کوتاه چهار سال و اندی که فرمانروایی حکومت گسترده ی اسلامی را عهده دار بود فرقه ها و مخالفان بسیاری در برابر او سر برافراشتند و به اشکال مختلف کارشکنی کردند. با این همه در طول تاریخ حکومتداری ایشان یک نفر پناهنده ی سیاسی گزارش نشده است که به کشورهای دیگر پناه آورد.

مرجع عالیقدر پرده ای دیگر از عدالت جهان شمول حضرت علی بن ابی طالب علیهما السلام را آشکار کرد. اقتصاد شکوفای روزگار ایشان، یکی دیگر از افتخارات درخشان ایشان است. در حکومت وسیع اسلامی امیرمؤمنان علیه السلام هرگز یک نفر یافت نشد که بر اثر قحطی و گرسنگی جان داده باشد. امری که امروزه متأسفانه با وجود وسایل ارتباطی پیشرفته و رونق چشمگیر اقتصادی جهان، باز در گوشه و کنار دنیا دیده می شود.

حضرت آیت الله العظمی شیرازی دام ظله در پایان سخنان خود تبلیغ امیرالمؤمنین علیه السلام را در ماه مبارک رمضان ضروری تر دانسته است.

ایشان با بررسی شرایط نامساعد اعتقادی که در همه جای جهان سایه افکنده است تبلیغ معارف اهل بیت علیهم السلام را که در لابلای کتاب های ما نهفته است واجب عینی می داند. تبلیغ دین واجب کفایی است، ولی امروزه به دلیل مفاسد گسترده ای که حتی کشورهای به ظاهر اسلامی را نیز فراگرفته است، «من فیه الکفایه» وجود ندارد؛ یعنی کسانی که متصدی تبلیغ دین شده اند یا تعدادشان کمتر از حدّ کفایت است یا در کار خود چندان موفق نبوده اند. اگر «من فیه الکفایه» می بود مفاسد اخلاقی و اعتقادی به این گستردگی در کشورهای اسلامی رواج نمی یافت. برخی از این کشورها بر پرچم های خود کلمه «لا اله الا الله» را درج کرده اند، اما نوزادی خردسال را به سبب آنکه پدر و مادرش همکیش و هم باور با آنها نیستند می کشند.

حضرت آیت الله العظمی سید صادق شیرازی دام ظله با تشویق و ترغیب به تلاش برای معرفی تاریخ و سیره ی پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله و حضرت امیرمؤمنان علیه السلام، این کار را ذخیره ی قبر دانسته و کوتاهی در آن را مستحق عتاب و عقاب الهی برشمرده است. ایشان سعی و دعا را دو راهکار موفق برای سعادت اخروی انسان بر می شمارد.

به ویژه آنکه خدای متعال در آیاتی از قرآن مؤکداً به این موضوع تصریح فرموده است: «وَأَنْ لَیْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَی؛ و اینکه برای انسان جز حاصل تلاش او نیست» (نجم/39). نیز: «قُلْ مَا یَعْبَأُ بِکُمْ رَبِّی لَوْلَا دُعَاؤُکُمْ؛ بگو اگر دعای شما نباشد پروردگارم هیچ اعتنایی به شما نمی ‌کند» (فرقان/77).

ایشان در پایان برای همه حاضران توفیق افزون تر از خدای متعال خواستار شدند و ماه رمضانی پربار برای همگان آرزو کردند.