پوتین مسرور از هدیه ترامپ

کرملین و رسانه های دولتی روسیه از زمان اغاز حمله به اوکراین در سال 2022 تاکنون اینقدر خوشحال و هیجان زده نبوده اند. اوگنی پوپوف مجری یک برنامه تلویزیونی به بینندگان خود گفت: « ترامپ به نفع ما عمل کرده و اروپا را تضعیف می کند». اولگا اسکابیوا یکی دیگر از مجریان تلویزیون، سیر تحولات را غیرقابل تصور توصیف کرد. سرگئی میخیف کارشناس یک برنامه تلویزیونی، با اشاره به اظهارات هگزث، از اینکه واشنگتن درحال تجدیدنظر در تعهد امنیتی خود به اروپا است، ابراز خوشحالی نمود. میخیف در پایان بندی سخنانش، به این نتیجه رسید که روسیه آزاد است تا به بروکسل، لندن و پاریس حمله کند. برخی از کارشناسان از اینکه ترامپ با پوتین تماس گرفته، خوشحال بودند و این را یک پیروزی برای مسکو می دانستند. از نگاه انها سرانجام بعد از سه سال شکست ها و تحقیرهای پی در پی که با تصرف غیرمنتظره بخشی از خاک روسیه توسط اوکراین در تابستان گذشته همراه بود، حالا به نظر می رسد که شانس بار دیگر به روسیه روی آورده است

اکنون اینگونه به نظر می رسد که اوکراین توسط متحدانش رها شده است؛ اروپا ضعیف و ناتوان است و آمریکا با ازهم گسستن اتحادها و دادن امتیازات بزرگ به روسیه حتی قبل از شروع مذاکرات، دارد به پوتین هدیه می دهد. در میان انتصاب های مهم ترامپ حتی یک مقام با دانش و متخصص در امور منطقه وجود ندارد و کیت کلوگ نماینده ویژه رئیس جمهور آمریکا در امور اوکراین و روسیه نیز از این زمره است. بی شک این عدم تخصص و بی تجربگی در بین مقامات آمریکایی، به سود روسیه است و کرملین از این شرایط به نفع خود بهره می برد

چیزی که به ویژه سبب خوشحالی پوتین و اطرافیانش شده ،حذف تحقیرآمیز اوکراین و متحدان اروپایی اش از توافقی است که ترامپ مشتاق است شخصا با پوتین بدست آورد .الکساندر کوتس گزارشگر روس، در اینکه ترامپ واقعا دوست روسیه است ابراز تردید کرد ولی از اینکه ترامپ و پوتین به تنهایی در مورد سرنوشت اوکراین تصمیم می گیرند و اروپا نقشی کم اهمیت و حاشیه ای در مذاکرات آینده دارد، ابراز خوشحالی نمود.

دستگاه رسانه ای کرملین به حق مسرور هستند زیرا بسیاری از خواسته های مسکو را براورده شده می بینند؛ ولی در زیر این شادی، شک و تردید زیادی وجود دارد. مقامات روسی پیشتر چوب غیرقابل پیش بینی بودن ترامپ را خورده اند. پیروزی ترامپ در دور اول ریاست جمهوری اش، شادی زیادی در مسکو برانگیخت ولی این شادی در نهایت به ناامیدی انجامید. ترامپ نه تنها تحریم های دوران اوباما علیه روسیه را لغو نکرد، که بلافاصله بعد از ریاست جمهوری اش یک بسته تحریمی جدید علیه روسیه وضع نمود

شادی فعلی در روسیه باعث شده است که برخی موانع اساسی توافق نادیده گرفته شود. حتی اگر ترامپ برخی از پیش شرط های پوتین را برآورده کند، موضع سخت کرملین، فضای مانور کمی در سایر زمینه ها باقی می گذارد. پوتین یک قدم از مواضع و خواسته های خود عقب نشینی نکرده است؛ از جمله این خواسته ها این است که اوکراین حتی برخی مناطقی را که روسیه موفق به اشغال آنها نشده، تسلیم مسکو کند. طبیعتا این موضوع برای اوکراینی ها غیرقابل قبول است و همین مسئله باعث می شود که مذاکرات از همان ابتدا محکوم به شکست باشد

علاوه بر این روسیه اهرم نظامی قدرتمندی برای تحمیل شرایط خود ندارد. روایت رایجی که می گوید روسیه به طور بی وقفه درحال پیشروی است و زمان به نفع مسکو عمل می کند، وقتی به دستاوردهای ناچیز و تلفات زیاد جانی و مالی روسیه نگاه می کنیم، فرو می ریزد. برای مثال از 11000 تانک روسیه قبل از جنگ، اکنون کمتر از 3000 تانک باقی مانده است. هفت ماه بعد از اشغالِ بخش هایی از منطقه کورسک روسیه توسط اوکراین، نیروهای روسی و کره شمالی هنوز موفق به بازپس گیری این مناطق نشده اند. هفته گذشته این اوکراینی ها بودند که دوباره در آنجا پیشروی کردند. در همین حال دیمیتری پسکوف سخنگوی کرملین قاطعانه مبادله سرزمینی –خاک اشغالی روسیه در ازای خاک اشغالی اوکراین- را رد کرد و توافق آتش بس را سخت تر نمود

اوکراین نیز خسته شده است؛ هیچ یک از طرفین شتاب لازم برای یک پیروزی قاطع را ندارند. هیچ یک از متحدان روسیه نیز نتوانسته اند مسیر جنگ را به نفع این کشور تغییر دهند (نه ایران با موشک ها و پهپادهایش و نه کره شمالی با نیروها، توپخانه و مهماتش). تنها امید روسیه این است که ترامپ اهمیتی برای اوکراین قائل نباشد و این کشور را رها کند. کرملین راهی برای هدایت تصمیمات غیرقابل پیش بینی ترامپ ندارد. در شرایطی که رسانه های طرفدار پوتین درحال جشن گرفتن هستند، در کانال های تلگرامی روسی، تحلیلگران چهره غیرقابل پیش بینی ترامپ را می بینند و بین شادی و ناامیدی در نوسان هستند

در نهایت اینکه تصمیم رئیس جمهور آمریکا به نفع کدام طرف خواهد بود بستگی به این دارد که چه کسی بهتر بتواند چاپلوسی ترامپ را بکند، یا منافع واضح تری را به او ارائه دهد. پوتین به سرعت این را فهمید و به جای اینکه به تهدیدات قبلی ترامپ واکنش نشان دهد، ترجیح داد به تحسین او بپردازد و ادعای ترامپ را مبنی بر پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری 2020 آمریکا تأیید کند. از طرف دیگر اوکراین نیز درحال به دست آوردن زمان است و امیدوار است که خواسته های زیاد پوتین، جنگ طلبی و انعطاف ناپذیریش، ترامپ را خسته کند. منابع روسیه گرچه زیاد است ولی بی نهایت نیست؛ پوتین زمان زیادی ندارد و نمی تواند انقدر صبر کند تا اوکراین سقوط کند یا حمایت غرب از کیف کاهش یابد. استراتژی پوتین از زمان حمله به اوکراین، تقسیم غرب و تضعیف حمایت از کیف بوده است. بازگشت ترامپ به کاخ سفید در راستای این استراتژی است ولی باید منتظر ماند و دید که آیا این استراتژی در نهایت جواب می دهد یا خیر

منبع: فارین پالیسی

اوکراینِ پوتین

در 12 ماه گذشته مسکو با پرتاب روزانه موشک، بمب و پهپاد، حملات خود را به سراسر اوکراین تشدید کرده و زیرساخت ها و نیروگاهها را هدف قرار داده است. میلیون ها نفر در داخل کشور آواره شده اند و میلیون ها نفر دیگری که پس از سال 2022 از اوکراین گریختند، هنوز نتوانسته اند به خانه های خود بازگردند. همچنین کشته و مجروح شدن سربازان اوکراینی ادامه دارد

از سوی دیگر گرچه بعید به نظر می رسد که روسیه به پیشرفت های جدید بزرگی دست یابد، ولی برای نیروهای اوکراینی نیز بسیار دشوار است که بتوانند دشمنی را که از آنها آماده تر است و مقادیر زیادی مهمات و نیروی انسانی دارد، عقب برانند و زمین های تحت اشغال را باز پس گیرند. بنابراین باتوجه به هزینه های بالای جنگ و اینکه اوکراین علیرغم تمام این هزینه ها توانسته است همچنان 80% از خاک خود را حفظ کند، انتظار می رفت که شهروندان این کشور از هر تلاشی برای پایان دادن به جنگ حمایت کنند، ولی نظرسنجی ها خلاف این را نشان می دهد.

یکی از برنامه های دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا، پایان دادن سریع به جنگ اوکراین و تهدید به کاهش کمک های نظامی به کیف بوده است؛ همین امر دولت و مردم اوکراین را مجبور کرده است تا بحث آتش بس را جدی بگیرند. ولی واقعیت این است که سناریوی فعلی، با طرحی که ولادیمیر زلنسکی رئیس جمهور اوکراین در پاییز 2024 ترسیم کرده بود، تفاوت زیادی دارد. بسیاری از اوکراینی ها نسبت به حل و فصل موضوع تردید دارند و معتقدند که عدم توافق بهتر از رسیدن به توافقی بد است؛ اما از دید غرب، عزم کیف برای ادامه جنگ غیرمنطقی به نظر می رسد

یکی از دلایل حمایت اوکراینی ها از ادامه مقاومت این کشور در برابر روسیه، این است که دولت موفق شده است تاحدی زندگی روزمره مردم را عادی نگه دارد و حتی شروع به بازسازی مناطق آسیب دیده کند. حمایت مالی غرب از اوکراین، 20% تولید ناخالص داخلی این کشور را تشکیل می دهد و همین امر امکان رشد 4.4 درصدی اقتصاد اوکراین را در دو سال گذشته فراهم کرده است. همچنین درامد خانوارها رشد داشته و تورم پایین باقی مانده است. از اواسط سال 2023 زمانی که پهپادهای اوکراینی ناوگان روسیه را در دریای سیاه از کار انداختند، خطوط حمل و نقل دریایی بار دیگر فعال شد و صادرات اوکراین 15% در سال گذشته افزایش یافت. به گفته دولت کیف، حدود 40% از سلاح هایی که اوکراین استفاده می کند، اکنون در داخل کشور تولید می شود و این درحالی است که سال 2022 هیچ سلاحی در خاک اوکراین تولید نمی شد

دلیل دیگر حمایت اوکراینی ها از ادامه جنگ، به تأثیر عمیق و گسترده اشغال روسیه برمی گردد. تهدید روسیه محدود به مناطق اشغالی نیست و بر کل کشور و میلیون ها نفر تأثیر گذاشته است. برای اوکراینی ها، اشغال با تهاجم تمام عیار روسیه به خاک این کشور در سال 2022 آغاز نشده است، بلکه به یک دهه قبل برمی گردد؛ یعنی زمانی که مسکو، کریمه و بخش هایی از منطقه دونباس در شرق اوکراین را در سال 2014 به تصرف خود درآورد. وحشت حاکمیت نظامی روسیه نه تنها در مناطق جنوب و شرق اوکراین –که بیشتر از همه درگیر جنگ هستند- که در نزدیکی کیف نیز احساس شد. نیروهای روسیه در هفته های اولیه حمله خود در سال 2022 جنایات گسترده ای را در حومه پایتخت مرتکب شدند. اکنون شش میلیون اوکراینی در مناطق تحت اشغال گرفتار شده اند، میلیون ها نفر مجبور شده اند به مناطق غربی اوکراین نقل مکان کنند و حتی برخی از خویشاوندان اعضای کابینه اوکراین، در مناطق تحت سلطه روسیه هستند.

ما در مناطق اشغالی شاهد نقض حقوق بشر، سرکوب سیاسی و جنایات جنگی هستیم. مسئله فقط این نیست که برای کسانی که تحت حاکمیت روسیه زندگی می کنند چه اتفاقی خواهد افتاد، مسئله این است که مسکو از کنترلی که بر اوکراینی های مناطق تحت اشغال دارد، برای تضعیف ثبات کل اوکراین استفاده می کند. ما شاهد بودیم که کرملین بعد از تصرف کریمه در سال 2014 از فرصت صلح و آتش بسی که بین دو طرف برقرار شده بود، برای انجام حمله ای بزرگتر به اوکراین استفاده کرد

اکنون درخواست ترامپ برای آتش بس، گمانه زنی هایی را در مورد توقف درگیری ایجاد کرده است. البته موفقیت چنین طرحی، به مشارکت روسیه نیاز دارد ولی روسیه نشانه های کمی را مبنی بر آمادگی پوتین برای ورود به چنین مذاکراتی، بروز داده است. مسئله این است که چه توافق حاصل شود چه نشود، این فرض که آتش بس به تهدید روسیه برای اوکراین پایان می دهد درست نیست. در سه سالی که از جنگ گذشته، مردم اوکراین حمایت گسترده ای از ارتش این کشور داشته اند. این حمایت تنها به حس وطن پرستی برنمی گردد، یک دلیل دیگر هم دارد و آن این است که مردم می دانند در حکومت مسکو شانس کمی برای بقا وجود دارد؛ لذا درحال حاضر اکثر اوکراینی ها ادامه جنگ را گزینه بسیار بهتری از اشغال می دانند

حکومت وحشت

روسیه در حملات سال 2014 خود هفت درصد از خاک اوکراین را که شامل سه میلیون نفر بود، تحت کنترل درآورد. از سال 2022 روسیه مناطق تحت تصرف خود از اوکراین را به سه برابر افزایش داده است و اکنون 80% از دونباس و نزدیک به 75% از مناطق خرسون و زاپروژیا را در کنترل دارد. تخمین زده می شود که حدود شش میلیون نفر –بیش از یک دهم جمعیت اوکراین- در حال حاضر تحت حاکمیت روسیه زندگی می کنند که در میان آنها 1.5 میلیون کودک هستند

در این قلمرو تحت اشغال، شرایط و وضعیت متفاوتی حاکم است. مناطقی از شرق دونباس که یک دهه پیش اشغال شدند، مدتهاست توسط شبه نظامیان جدایی طلب تحت کنترل مسکو اداره می شوند. در آغاز حمله روسیه به اوکراین در سال 2022، دولت مسکو، مردان ساکن در این مناطق را برای جنگ بسیج کرد. این مناطق که مورد بیشترین انزوا و بی توجهی هستند، در جنگ بالاترین تلفات را داشتند. مناطق دیگری که به مرز روسیه یا سواحل جنوبی نزدیک هستند مانند خرسون و لوهانسک، در هفته های اولیه حمله، بدون جنگ تصرف شدند و مسکو توانست در آنها به سرعت حکومت نظامی برقرار کند. مردم این مناطق کمتر از دیگر مناطق اوکراین رنج بمباران و تخریب های گسترده را تحمل کردند اما فشار روانی زیادی را متحمل شدند. دولت روسیه از این مناطق برای اسکان روس ها به ویژه اعضای ارتش و خانواده های آنها استفاده کرد. جوامع نزدیک به خط مقدم بیشترین آسیب ناشی از جنگ را متحمل می شوند. هنگامی که نیروهای روسی پس از ماهها جنگ خشونت بار و وحشیانه، نمی توانند شهر یا روستایی را تصرف کنند، آن را تخریب و ساکنانش را وادار به فرار می کنند. مناطقی مانند باخموت و آودیوکا که محل جنگ هایی ویرانگر بودند و اکنون تحت حاکمیت روسیه قرار دارند، به شهر ارواح و تلی از خاک تبدیل شده اند

مشکل اصلی اوکراینی ها این نیست که چه میزان از خاکشان به تصرف روسیه درآمده، مشکل نحوه اعمال کنترل روسیه بر مردم محلی و استفاده از این کنترل برای پیشبرد اهداف جنگی است. روسیه از همان ابتدا بر شهرها و روستاهای اشغال شده، حکومت وحشت را تحمیل کرد. پس از حمله به حومه کیف، ساکنان این مناطق اجازه خروج از منازل خود را نداشتند و بسیاری از کسانی که قصد فرار داشتند، در خودروهای خود به ضرب گلوله کشته شدند. در جاهایی که درگیری شدید بود، نیروهای روسی از غیرنظامیان اوکراینی به عنوان سپر انسانی استفاده می کردند. آنها اینترنت و شبکه های تلفن همراه اوکراین را قطع کردند تا مردم نتوانند در مناطق اشغالی با هم تماس بگیرند و از بقیه اوکراین اطلاعات بدست آورند. آنها همچنین سیستمی را با عنوان «ثبت نام اوکراینی ها» راه اندازی کردند. این سیستم 30 سال پیش در اولین جنگ چچن نیز راه اندازی شده بود. هدف از این برنامه، شناسایی و بازداشت افرادی بود که نسبت به حکومت روسیه وفاداری نداشتند؛ به ویژه مردان جوانی که سعی می کردند از خدمت نظامی فرار کنند. بسیاری از اوکراینی های ساکن در مناطق اشغالی، به دلیل دیدگاه های سیاسی یا مطالبی که در شبکه های اجتماعی می گذاشتند، بازداشت شدند

در هفته های اولیه حمله، مردم برخی از مناطق اشغالی شنیدند که مقامات روسی فهرستی از افرادی که قرار بود بازداشت یا اعدام شوند تهیه کرده اند. اقدامات روسیه به زودی ثابت کرد که این لیست واقعی است. بیشترین کسانی که هدف قرار داشتند کارمندان دولت، روزنامه نگاران، فعالان و افراد دیگری بودند که مشکوک به داشتن دیدگاه های طرفدار اوکراین بوده یا با مؤسسات اوکراینی ارتباط داشتند. دفتر دادستانی کل اوکراین بیش از 150000 نقض کنوانسیون ژنو توسط نیروهای روسی را از سال 2022 به ثبت رسانده است. آدم ربایی، بازداشت خودسرانه و شکنجه، در تمام مناطقی که در اشغال روسیه قرار دارد به ثبت رسیده است. تحقیقات انجام شده نشان می دهد این اعمال، خودسرانه نبوده، بلکه سیاست دولت روسیه است. از آنجا که بسیاری از اوکراینی ها خویشاوندی دارند که در مناطق تحت اشغال زندگی می کنند و این تجربه های ناخوشایند را از سر می گذارنند، ادامه جنگ را بر صلح با روسیه ترجیح می دهند

الگوی کریمه

الگوی رفتاری روسیه در کریمه عینا در دیگر مناطق اشغالی اوکراین پیاده می شود. آن دسته از اوکراینی هایی که ساکن کریمه بودند و حاضر به پذیرش ملیت روسی نشدند، از کمک های پزشکی محروم شدند و مقامات روسیه مالکیت آنها را بر دارایی هایشان به رسمیت نشناختند؛ لذا بسیاری از آنها مجبور به ترک کریمه شدند

در همین حال منطقه ای که دهه ها به عنوان یک تفرجگاه توریستی شناخته می شد، به آرامی به پایگاه نظامی تبدیل شد. روسیه سرمایه گذاری های زیادی در زیرساخت های غیرنظامی کریمه انجام داد ولی اهداف دیگری در سر داشت. ساخت بزرگراهی که از پایتخت کریمه تا ساحل امتداد پیدا می کرد، امکان حرکت وسایل نقلیه نظامی را فراهم نمود. پل 12 مایلی تنگه کرچ که مسکو نزدیک به 4 میلیارد دلار برای ساخت آن هزینه کرد، در ظاهر کاربرد غیرنظامی داشت ولی به عنوان راهی برای ارسال تانک، واحدهای نظامی و تجهیزات جنگی به کریمه مورد استفاده قرار می گرفت

از سوی دیگر تلاش هایی برای نظامی کردن جمعیت کریمه صورت گرفت. سال 2016 جنبشی به نام «ارتش جوان» تأسیس شد که کار شستشوی مغزی جوانان کریمه و آماده کردن آنها برای خدمت سربازی را برعهده داشت. در حمله سال 2022 روسیه، این گروه ساکنان کریمه را برای جنگ بسیج کرد و برای نمونه تاتارهای کریمه –اقلیت مسلمانی که به مقاومت در برابر حاکمیت روسیه شناخته می شوند- را وادار به خدمت سربازی نمود. بین سال های 2014 تا حمله سال 2022 حدود 800000 روس به کریمه منتقل شدند و اکنون شهرک نشینان روس یک سوم جمعیت کریمه را تشکیل می دهند

هرکس از مردم کریمه که علیه این سیاست ها زبان انتقاد گشود، به نحوی توسط حکومت ساکت شد. از سال 2014 بیش از 220 نفر به دلایل سیاسی بازداشت شده اند که حداقل 130 تن از آنها تاتار هستند. دولت روسیه با برچسب اسلامگرایی افراطی تاتارها را متهم می کند. در زمان حمله روسیه به اوکراین در سال 2022، دیگر کمتر کسی در کریمه باقی مانده بود که با تهاجم نظامی روسیه مخالف باشد. فعالان مدنی، روزنانه نگاران و مدافعان حقوق بشر همه پشت میله های زندان بودند

در این میان روسیه از مذاکرات صلح مینسک به عنوان ابزار فریب استفاده می کرد و در ظاهر نشان می داد که این مذاکرات برای پایان دادن به درگیری در دونباس است. ولی هدف واقعی اش این بود که توجه جهان را از اشغال کریمه و فعالیت هایش در شرق اوکراین منحرف کند. پاول کلمیکین وزیر وقت امور خارجه اوکراین– از سال 2014 تا 2019- مذاکرات با روسیه را رهبری می کرد. او به جلسه ای اشاره می کند که در آن سرگئی لاوروف وزیر امور خارجه روسیه در حضور دیپلمات های فرانسوی و آلمانی گفت: «باوجود آنچه در توافق نوشته شده و آنچه ظاهرا مورد مذاکره است، مسکو هرگز اجازه نمی دهد که در مناطق اشغالی، انتخابات آزاد برگزار شود زیرا انتخاب اوکراینی ها با انتخاب کرملین منطبق نیست». کلمیکین در ادامه تأکید می کند که پوتین هیچ زمانی واقعا خواهان توافق صلح نبود و مذاکرات دیپلماتیک بیشتر یک تله بود

ابزارهای جنگی

ترامپ خواستار توقف سریع جنگ بین روسیه و اوکراین شده و کارشناسان غربی نیز استدلال می کنند که کیف باید از دست رفتن مناطقی که اکنون تحت کنترل روسیه است را بپذیرد. اما دولت و رهبران نظامی اوکراین می گویند اگر سلاح های پیشرفته تری به آنها داده شود، می توانند نیروهای روسی را عقب تر برانند و حداقل بخشی از مناطق اشغال شده را آزاد کنند. اما بسیاری از کارشناسان، جاه طلبی اوکراین برای بازگرداندن تمامیت ارضی خود را، هدفی به دور از واقعیت می دانند

اساسا پذیرش حاکمیت روسیه بر مناطق اشغالی توسط جامعه بین الملل، مشکل را حل نمی کند. همانطور که الحاق کریمه و حمله به شرق اوکراین در سال 2014 مانع از تهاجم بیشتر روسیه نشد، پذیرش رسمی حاکمیت مسکو بر مناطقی که از سال 2022 بدست آورده نیز، مانع از جاه طلبی های بیشتر این کشور نخواهد شد. همانطور که استالین در یک سخنرانی از مردم شوروی با عنوان (پیچ های ماشین دولت) یاد کرد و آنها را ابزارهایی قابل تعویض برای پیشبرد اهداف دولت دانست، پوتین نیز به مردم مناطق اشغالی اوکراین به عنوان ابزار جنگ می نگرد و سعی دارد با استفاده از راه هایی همچون کنترل زمین و محو هویت اوکراینی، مردم را به ابزاری مطیع برای اهداف خود تبدیل کند

اما مردم ابزار نیستند، امپراتوری ها شکست ناپذیر نیستند و هیچکس نمی تواند همه چیز را تحت کنترل خود دراورد. در کریمه قبل از 2022 به دلیل حضور مأموران سرویس امنیت داخلی روسیه، هر شکل از مقاومت غیرممکن شده بود و به نظر می رسید که مردم بومی الحاق را کاملا پذیرفته اند. ولی امروز وضع عوض شده است و فعالان سیاسی روبان های زرد رنگی که نماد مقاومت اوکراین است را در محله های مختلف پخش می کنند. این نشان می دهد مقاومت مردم تنها به قدرت دستگاه امنیتی روسیه بستگی ندارد –چنانکه در کریمه سرکوب ها حتی بیشتر شده است- بلکه به این بستگی دارد که مردم تا چه حد به این باور برسند که وضعیت فعلی دائمی نیست و ممکن است تغییر کند

اوکراین و متحدانش باید به این درک برسند که دادن اجازه به روسیه برای حکومت بر مناطق اشغالی، نه تنها نقض هنجارهای بین المللی است بلکه برای ثبات جهانی نیز خطرناک است. نظرسنجی مؤسسه جامعه شناسی کیف نشان داد که بین اوایل اکتبر تا دسامبر گذشته ،تعداد اوکراینی هایی که اعلام کردند برای پایان دادن به جنگ، آماده دادن برخی امتیازات ارضی هستند از 32% به 38% افزایش یافت است ولی 51% همچنان با وجود فشار بی امان جنگ، مخالف دادن امتیاز هستند

اگر به اوکراین پیشنهاد عضویت در ناتو داده شود، سلاح های پیشرفته کافی برای دفاع از خود در آینده داده شود، به اتحادیه اروپا بپیوندد و تمام منابع مالی مورد نیاز برای بازسازی را از غرب دریافت کند، آنوقت این کشور ممکن است به توافقی برای پایان دادن به جنگ بیندیشد. اما تا زمانی که واشنگتن و متحدان اروپایی اش چنین تضمین هایی را ارائه ندهند و تا زمانی که غرب متوجه نشود پذیرش حاکمیت روسیه بر مناطق اشغالی تهدیدی برای بقیه اوکراین است و ممکن است روسیه در گام بعد مناطق دیگری را هدف قرار دهد، اوکراینی ها احتمالا بر ادامه جنگ پای خواهند فشرد و هزینه بالای آن را متحمل خواهند شد

منبع: فارین افرز

مترجم: فاطمه رادمهر