یکی از دغدغه های حضرت علی علیه السلام استفاده ابزاری از دین بود. ایشان به یقین می دانست که گروهی در جامعه اسلامی برای رسیدن به مطامع خویش، بگونه ای که حساسیت مردم را برنینگیزند و صدای اعتراض آنها را بلند نکنند، دین را مستمسک خود قرار خواهند داد؛ پس کوشید تا با هرگونه سوء استفاده از دین به مقابله برخیزد.
حجت الاسلام محمد سروش محلاتی در ادامه ی آسیب شناسی ابزار قرار گرفتن دین در جامعه اسلامی، دین را اساسا یک وسیله و نه هدف، دانست و یادآور شد: در قرآن کریم برای اعمال و سنن دینی اهداف و غایاتی ذکر شده است؛ حتی ارسال پیامبران نیز برای اقامه قسط در میان مردم بوده است، در مورد نماز که برترین عبادات است، «ذکر پروردگار» و «نهی از فحشا و منکر» به عنوان هدف بیان شده یا در مورد روزه «رسیدن به تقوا» به عنوان فلسفه آن مورد اشاره قرار گرفته است.
این استاد حوزه علمیه قم با بیان اینکه نگاه کلی قرآن این است که شریعت انسان را به حقیقت الهی نزدیک کند، گفت: اگر بگوییم که دین یک وسیله است به دین اهانت نکرده ایم؛ زیرا دین جزو ابزارهای ناطق بوده که برای اهدافی مقدس در اختیار بشر قرار گرفته است و وسیله ای خنثی نیست که نسبت آن با عدل و ظلم را علی السویه بدانیم.
وی در ادامه با اشاره به اینکه اینگونه ابزارها قابلیت و ظرفیت دارند که به ضدّ خود تبدیل شوند، به بیان نمونه ای در این زمینه پرداخت و گفت: امروز در دنیا نظام های سلطنتی ظاهرا بی آبرو شده اند و در میان مردم مقبولیت ندارند، اما دموکراسی مقبول است؛ در این اینگونه نظام ها باید از راه صندوق رأی به قدرت رسید و امروز حکومت کردن بدون چنین پوششی تقریبا امکانپذیر نیست، لذا نظام های دیکتاتوری این صندوق را در جهت ضدّ هدف اصلی یعنی حاکمیت مردم مورد استفاده قرار می دهند و رأی مردم را خنثی می کنند.
سروش محلاتی با بیان اینکه قدرتمندترین ابزارها در میان انسانها نیروی عقیده است، گفت: برتراند راسل هنگام برشمردن انواع قدرت وقتی به قدرت دین و عقیده می رسد به صراحت می پذیرد که این قدرت از همه انواع دیگر قوی تر است. لذا کسی که در جامعه ای دینی به قدرت می رسد نمی تواند از این ابزار غافل شود؛ چه به این ابزار عقیده داشته باشد و چه نداشته باشد.
وی در ادامه آسیب شناسی استفاده ابزاری از دین در جامعه اسلامی، افزود: بعضی ابزارها چنان در میان مردم نفوذ دارند که هیچ عامل بیرونی قادر به نابود ساختن آن نیست که یکی از این ابزارها دین است.
سروش محلاتی ادامه داد: ویل دورانت می گوید دین صدها جان دارد که هرچه با آن مقابله شود از جای دیگر سر بر می آورد؛ بنابراین عوامل بیرونی نمی تواند دین را نابود کند و تنها یک راه برای بی اثر کردن دین وجود دارد و آن استفاده ابزاری است.
وی با اشاره مجدد به سخن علی(ع) در خصوص ابزار قرار گرفتن دین به عنوان یک مصیبت و خطر بزرگ، به چگونگی مقابله با آن پرداخت و یادآور شد: به عنوان نمونه در مورد معاویه نمی توان گفت که او در مقام عمل به دین پایبند بوده است، اما بگونه ای رفتار می کرد که ادعای ملحد بودن وی برای مردم پذیرفتنی نبود؛ هرچند که در همان زمان علی(ع) فرموده بود، او فقط کفر خود را پنهان می کند و اینان لحظه ای(به اسلام) ایمان نیاورده اند، بلکه برای خراب کردن دین آمده اند.
این استاد حوزه علمیه قم با اشاره به تداوم این منش توسط بنی امیه، بنی عباس و... در شرایطی که مردم از مشاهده حقیقت دین عاجز بودند، گفت: وقتی در جامعه ملاک برخی افراد برای داوری «خواب» و «هاله» است چیزی که خریدار دارد همین گونه سخنان است که نیازی به اثبات هم ندارند.
وی با بیان اینکه علی(ع) کلاه برداری به نام دین را به عنوان یک واقعیت پذیرفته اند، یادآور شد: ایشان برای حل این موضوع از مردم دعوت کردند که حرف بزنید و سکوت نکنید؛ علی(ع) بدین وسیله که حاکم اسلامی هم می تواند با سوال مواجه شود، جلوی قداست بی جای حکومت به نام دین را گرفتند و با وجود اینکه معصوم بودند فرمودند من خود را در جایگاهی بالاتر از اینکه خطا کنم نمی بینم مگر اینکه خدا لطف کند. علی(ع) به مردم گفتند از گفتن حقیقت ابا نکنید و نگویید علی(ع) همه چیز را می داند تا با این سخن گفتن همه هاله های قداست از بین برود. ایشان وقتی سوار بر مرکب بودند و فردی پیاده کنار ایشان می آمد، فرمودند «بازگرد، زیرا پیاده حرکت کردن شخصى مانند تو در رکاب مثل من، مایه فتنه و غرور بر والى و ذلت و خوارى براى مؤمن است».
سروش محلاتی ادامه داد: علی(ع) با این عمل و سخنان می خواهند جلوی فرد و جریانی را که می خواهد از دین استفاده ابزار کند را بگیرد؛ علی رغم اینکه اتهامی متوجه ایشان نبود و اگر همه مردم هم ایشان را همراهی می کردند و درود می فرستادند در نگاه دیگران تأثیری نداشت.
وی با اشاره به یکی از روایات تاریخی مندرج در کتاب «بلاغات النساء» متعلق به سال 204 هجری قمری، گفت: یکی از بانوان شاعر در زمان معاویه به نام «سوده» شعری قوی را در مقابل معاویه خواند که معاویه در پاسخ به او گفت «جرأت و جسارت اینگونه سخن گفتن در مقابل سلطان را علی(ع) در دهان شما گذاشت»؛ لذا علی(ع) همه این قدرت ها را در هم پیچید.
این استاد حوزه علمیه قم با اشاره به آیه «وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ وَلَا یَزِیدُ الظَّالِمِینَ إِلَّا خَسَارًا» (قرآن را نازل میکنیم که شفا و رحمت برای مؤمنان است و ستمگران را جز خسران (و زیان) نمیافزاید)، گفت: علاج استفاده ابزاری از دین در گرو دو موضوع است؛ اول اینکه مردم آگاه باشند و امور را بفهمند و دوم اینکه قداست جعلی که موجب استخدام دین به عنوان وسیله است از میان برود که امیرالمومنین(ع) این کار را کردند. هنر بزرگ علی(ع) این بود که با شجاعت پذیرفت اعلام کند دین مورد سوء استفاده قرار می گیرد و زمینه کاهش این سوء استفاده را نیز در گرو فراهم کردن زمینه سخن گفتن مردم دانست.
*آرمان
نظر شما