تصاویر سوختن خودروهای پلیس، دود غلیظ ناشی از گاز اشک آور، فروشگاههای غارت شده، مأموران پلیس که مردم را روی زمین می کشند و معترضینی که بی وقفه به تظاهرات ادامه می دهند، برای ما آمریکایی ها هولناک است اما شگفت آور نیست. ویدئوی مرد سیاه پوستی که پلیس زانوی خود را روی گردن او گذاشت و جانش را گرفت نیز وحشتناک و تکان دهنده است، اما شگفت آور نیست. ما حوادث شبیه به این را پیشتر نیز در اعتراضات سال 2015 در فرگوسن و شورش هایی که در پی قتل «رادنی کینگ» در سال 1992 رخ داد، دیده ایم.
اما اعتراضات گسترده امروز درحالی جریان دارد که کرونا جان صدهزار نفر را گرفته و درحالیکه بیش از 30 میلیون نفر کار خود را از دست داده اند، عده ای حقوق های نجومی می گیرند. آینده آمریکا تاریک و نامشخص است و نابرابری درآمدی و ایجاد دوقطبی سیاسی، دارد آمریکا را از هم می پاشد.
درحالیکه مردم به خاطر کرونا در قرنطینه بودند و بسیاری از امور طبیعی زندگی متوقف شده بود، مشکلات ساختاری و اساسی کشور ادامه داشت. یکی از این مشکلات، نژادپرستی سیستماتیک است؛ رویدادهای متعددی که در همین مدت قرنطینه رخ داد، نشان می دهد که نژادپرستی حتی در ماههای اخیر که زندگی عادی متوقف شده بود، ادامه داشته است.
ماه فوریه ویدئویی از مردی سیاه پوست به نام «احمد آربری» منتشر شد که در آن، وی درحالیکه برای ورزش صبحگاهی و دویدن بیرون رفته بود، با شلیک گلوله دو مرد سفیدپوست کشته شد. در ویدئوی دیگری، یک زن در پارک مرکزی نیویورک با پلیس تماس گرفت و از مرد سیاه پوستی شکایت کرد که از او می خواست قوانین پارک را رعایت کرده و قلاده سگش را ببندد. در این ویدئو، زن با جعل واقعیت و به دروغ، به پلیس می گفت که یک مرد آفریقایی تبار او و سگش را تهدید می کند. حتی شیوع کرونا نیز بر مردم رنگین پوست تأثیر متفاوتی گذاشت و میزان مرگ و میر ناشی از کرونا بین سیاهپوستان بیشتر بود که این امر نیز نتیجه غیرمستقیم نابرابری و نژادپرستی سیستماتیک می باشد. در همین دوران، سفیدپوستان مسلح برای اعتراض به قوانین قرنطینه در ایالت های مختلف تظاهرات کرده، فریاد زدند و وحشت آفرینی کردند و حتی به صورت مأموران پلیسی که با نهایت دقت، جمعیت را کنترل می کردند تف انداختند؛ اتفاقاتی که نشان می داد چقدر رفتار سفیدپوستان در مقابل پلیس می تواند متفاوت تر از سیاه پوستان باشد.
نقش پلیس و نظام قضایی در آمریکا، شبیه هر موضوع دیگری، با سیاست و نژاد درآمیخته است. نظرسنجی ها نشان می دهد که اعتماد به پلیس بین هواداران حزب جمهوریخواه، سفیدپوستان و افراد مسن، بالاتر است؛ درحالیکه تنها گروه اندکی از لاتین تبارها، آفریقایی تبارها، جوانان و دموکراتها، به پلیس اعتماد دارند.
هم اکنون که در سال 2020 قرار داریم، خشم گروههای مختلف سیاسی و نژادی نسبت به یکدیگر در بالاترین حالت خود قرار گرفته است. در این میان، رهبران سیاسی فرصت طلبی همچون ترامپ، بر آتش تفرقه و اختلاف مردم می دمند و با اعمال و اظهارات خود تأثیر مستقیمی بر ایجاد دوقطبی و جنگ فرهنگی بین مردم می گذارند. در چنین شرایطی، پیشرفت و بهبود اوضاع امکانپذیر نیست و خیابان های آمریکا همچون بشکه باروت باقی خواهد ماند که با کوچکترین جرقه ای گرفتار آتش خشونت می شود. آمار و مطالعات و ویدئوهایی مثل ویدئوی مرگ جورج فلوید نیز نشان دهنده این حقیقت است؛ حقیقتی که بر اساس آن، سیاهپوستان آمریکا به شکل ظالمانه ای هدف خشونت پلیس قرار می گیرند و این درحالی است که بسیاری از سفیدپوستان قبول نمی کنند که نظام قضایی کشور و فرهنگ پلیس، حامی سفیدپوستان است و جان و مال آنها را بر جان و مال سیاه پوستان ترجیح می دهد.
بسیاری از سفیدپوستان نمی پذیرند که نژادپرستی یک مشکل اجتماعی است و ساختار کشور برای رسیدن به رفتار برابر در مقابل شهروندان، نیاز به اصلاح دارد. همین عدم پذیرش آمریکایی های سفیدپوست در اینکه از امتیازات و حقوق ویژه ای نسبت به سیاه پوستان برخوردارند و ناتوانی آنها در همدردی با تجارب تلخ اقلیت ها، بزرگترین مانع پیشرفت و اصلاح امور است؛ حال آنکه کسانی که جزئی از مشکل هستند، باید جزئی از راه حل شوند.
مردم رنگین پوست به تنهایی نمی توانند سیستمی که نابرابری با ذات آن آمیخته شده را، تغییر دهند. تاریخ نشان داده است که بسیج سیاه پوستان نمی تواند به تنهایی به نتیجه برسد، بلکه حرکت در جهت پیشرفت و بهبود امور، نیازمند آن است که سفیدپوستان منتقد نیز در این مبارزه به سیاهپوستان ملحق گردند. لزوم این همکاری در جریان جنبش ضد برده داری، جنبش حق رأی سیاهان و جنبش حقوق مدنی به اثبات رسیده و امروز نیز این لزوم حس می شود. اگر قرار باشد پیشرفتی در زدودن تعصب و خشونت های نژادی صورت گیرد، باید رضایت سفیدپوستان آمریکا از نژادپرستی سیستماتیک پایان یابد.
مترجم: فاطمه رادمهر
نظر شما