ازدواج زنان تونس با مردان غیر مسلمان قانونی شد
در تونس قانونی که زنان را از ازدواج با مردان غیر مسلمان منع می کرد لغو شد. سخنگوی رییس جمهور تونس با اعلام این خبر، به زنان بابت آزادی در انتخاب شریک زندگی خود تبریک گفت.
قانون جدید پس از آن تصویب شد که باجی قائد سبسی رییس جمهور تونس خواهان لغو محدودیت های وضع شده علیه ازدواج زنان شده بود؛ محدودیت هایی که از سال 1973 به شکل قانونی اعمال می گشت. وی در سخنرانی ماه گذشته به مناسبت روز زن گفته بود که قانون ازدواج کنونی در تونس مانعی بر سر آزادی زنان در انتخاب همسر است.
پیشتر گروههای حقوق بشری نیز خواهان لغو این قانون شده بودند. قانون جدید به سرعت اجرایی شده و زوج ها می توانند ازدواج خود را در ادارات دولتی ثبت کنند.
پیش از این مردان غیر مسلمان برای ازدواج با زنان مسلمان تونسی باید به اسلام گرویده و شهادت نامه ای را برای اثبات این امر به مقامات دولتی ارائه می دادند.
با لغو قانون سابق، گرچه زنان قانونا آزادی بیشتری دارند، اما فرهنگ و سنت جامعه به سرعت خود را با تغییرات جدید وفق نداده و زنان برای ازدواج با غیر مسلمانان همچنان با موانع بسیاری از جمله در خانواده های خود روبرو هستند.
تونس با جمعیتی که 99% آن را مسلمانان تشکیل می دهند در میان کشورهای مسلمان نخستین کشوری است که به بازنگری اساسی در حقوق زنان دست زده و اولین کشور در خاورمیانه و شمال آفریقاست که موانع قانونی بر سر ازدواج هایی که خارج از چارچوب مذهب صورت می گیرد را از میان برداشته است.
تونس پیش از این نیز چند همسری را در این کشور ممنوع کرده بود و از این حیث تنها کشور اسلامی لقب گرفته که چند همسری در آن غیر قانونی است
اشتغال، مشکل زنان باحجاب آلمان
از وقتی که آنگلا مرکل صدراعظم آلمان سیاست درهای باز را به روی یک میلیون پناهجو که اغلب انان مسلمانان سوری بودند به اجرا گذاشت، سیاستمداران آلمانی با امری روبرو شدند که از یک منظر برای کشور چالش محسوب می شود و از منظر دیگر فرصت؛ این امر ادغام پناهجویان در نیروی کار کشور می باشد.
برای پناهندگان سوری جذب شدن در بازار کار مشکل است، چراکه با فرهنگ آلمان بیگانه بوده و احساس یکی بودن نمی کنند؛ در این میان زنان باحجاب نسبت به سایرین مشکلات بیشتری دارند.
در انتخابات فدرال سال 2017 حزب خانم مرکل (دموکرات مسیحی) که بزرگترین حزب دست راستی کشور است مخالفت خود را با استفاده از برقع و پوشیه اعلام کرد. نتایج یک نظرسنجی نیز نشان می داد که 81% از آلمانی ها از قانون ممنوعیت پوشاندن صورت در مدارس و اماکن دولتی حمایت می کنند.
در حال حاضر در آلمان قانون ممنوعیت پوشاندن صورت تنها در اماکن دولتی اعمال می شود و برخلاف فرانسه، به صورت کلی ممنوعیتی وجود ندارد. بعد از وضع این قانون انتقاد زیادی متوجه دولت نشد، چراکه عده کمی هستند که برقع می پوشند، اما اگر دولت بخواهد این ممنوعیت را در مورد کل قانون حجاب وضع کند با سکوت روبرو نخواهد شد.
اغلب آلمان ها موافقند که پوشیدن حجاب نباید در همه جا ممنوع شود، اما در اینکه آن را باید به عنوان فرهنگ یک ملت به رسمیت بشناسند اختلاف نظر دارند و درحالیکه برخی حجاب را به عنوان عرف و باور یک ملت می پذیرند و مشکلی با ان ندارند، برخی دیگر با آن احساس بیگانگی کرده و از هر گونه تعامل با زنان باحجاب خودداری می کنند. این امر در برخورد و ارتباط با پناهندگانِ با حجاب سوری آشکارتر است؛ چنانکه اغلب زنان تحصیلکرده سوری به سختی کار پیدا می کنند و مشکل اشتغال خود را بدلیل حجابشان می دانند
چنین رویکردی موفقیت سیاست درهای باز مرکل را تهدید می کند. هجوم موج پناهندگان به المان گرچه باعث فشارهای سیاسی بر دولت شد، اما از نظر سود بالقوه اقتصادی که داشت مورد توجه بود. مقامات آلمان خوشبین بودند در کشوری که جمعیت به سمت پیر شدن حرکت می کند، حضور پناهندگان سبب رشد اقتصادی کشور در آینده می شود؛ اما تحقق این امر مستلزم عدم وجود موانع تبعیض آمیز بر سر راه پناهجویان ماهری است که بدنبال یافتن شغلی مناسب هستند
تحقیقات اداره مهاجرت و پناهندگی فدرال آلمان نشان می دهد نرخ حضور و مشارکت زنان پناهجو در بازار کار نسبت به همتایان مردشان بسیار پایین تر است. طبق بررسی هایی که در نیمه دوم سال 2017 انجام شده 27% مردان و 6% زنان پناهنده استخدام شده اند، این درحالی است که در میان شهروندان آلمان مشارکت زنان و مردان در بازار کار با یکدیگر برابر است.
این تحقیق همچنین نشان می دهد که زنان مهاجر در اشتغال با موانع دیگری همچون هنجارهای خانوادگی نیز روبرو هستند، هنجارهایی که از آنان توقع دارد به جای کار بیرون از منزل، به خانه داری و تربیت فرزند بپردازند. البته بر اساس این گزارش، آمار اشتغال زنانِ فاقد فرزند نیز بسیار پایین است و متاسفانه گزارش دلیل خاصی برای این نابرابری بین مردان و زنان فاقد فرزند ارائه نمی دهد.
هربرت بروکر یکی از نویسندگان گزارش معتقد است یکی از دلایل نرخ پایین اشتغال زنان می تواند تجربه کاری کمتر آنها در کشورشان و نیز حضور و مشارکت کمتر زنان در دوره های یادیگری زبان آلمانی نسبت به مردان باشد
اما زنان خود بر اساس تجاربی که داشته اند پرده از دلایل این نابرابری بر می دارند: ایمان محمد دندانپزشک و از پناهجویان سوری ساکن بوخوم از سال 2016 در آلمان زندگی می کند. او که زبان عربی و انگلیسی را سلیس و روان حرف می زند در زبان آلمانی نیز به اندازه کافی پیشرفت داشته و می تواند با مردم آلمان به خوبی ارتباط برقرار کند؛ با این وجود کار در کلینیک برای او آسان پیش نرفت «انان با مشاهده فرم درخواستی که پر کرده بودم، شرایطم را پسندیدند و برای مصاحبه دعوتم کردند؛ اما در مصاحبه حضوری، همین که دیدند حجاب دارم همه چیز تغییر کرد. برخی پرسیدند که آیا حاضرم حجابم را بردارم و وقتی با پاسخ منفی من مواجه شدند گفتند که منتظر جواب بمانم. البته من هیچ مدرکی دال بر اینکه به خاطر حجاب جواب رد گرفتم ندارم، اما حالت و طرز برخورد آنها سبب شد که فکر کنم همه این اتفاقات به خاطر حجابم رخ داده است. با خودم فکر می کنم که حجاب چه ربطی به دندانپزشک بودنم دارد؛ مهارت من در دستانم است نه در موهایم.»
https://foreignpolicy.com/2019/07/12/women-with-headscarves-need-not-apply-in-germany/
خیانت رهبران مسلمان به اویغورها
خیابان های خالی، اردوگاههای پراکنده در نزدیکی بیابان و نجواهایی آرام، این صحنه هایی است که در یک رژیم تروریستی مدرن دیده می شود.
طبق تحقیقات بیش از یک میلیون مسلمان اویغور در زادگاه خود سین کیانگ توسط مقامات چینی در اردوگاههای بازآموزی نگهداری می شوند؛ حتی این تعداد ممکن است 2 یا 3 میلیون از جمعیت 11 میلیون نفری مسلمانان چین باشد. در کنار مسلمانان اویغور دیگر اقلیت های مسلمان از جمله قزاق ها، قرقیزها و ازبک ها نیز در این اردوگاهها نگهداری می شوند که البته شمار این افراد در مقایسه با اویغورها بسیار کم است.
به این ترتیب اویغورها تحت نظارت شدید یکی از قدرتمندترین و پرنفوذترین رژیم های جهان زندگی می کنند؛ رژیمی که اردوگاههای بازآموزی تنها یکی از اَشکال کنترل و ایجاد محدودیت و مجازات مردم است. در این کشور، ایوغورها در ترس مداوم از بازداشت خودسرانه زندگی می کنند و می دانند به محض بیان هر جمله ای که آشکار کننده هویت اسلامی یا ترکی آنها باشد، احتمالا با مجازاتی سریع روبرو خواهند شد؛ شرایط به نحوی است که حتی گذاشتن نام های اسلامی بر روی فرزندان ممنوع می باشد.
علی رغم وجود چنین شرایطی، رییس جمهور ترکیه رجب طیب اردوغان که خود را حامی مسلمانان جهان می داند، در سفر اخیری که به چین داشت گفت «همه مردم در سین کیانگ به یمن اقتصاد روبه رشد چین با شادی زندگی می کنند». اما اردوغان تنها رهبری نیست که چنین موضعی نسبت به اویغورها دارد؛ بلکه رویکرد سایر رهبران برجسته مسلمان نیز نسبت به اویغورها چنین است.
رابطه نزدیک اردوغان با «شی جین پینگ» رییس جمهور چین درحالی است که در ماه فوریه وزارت خارجه ترکیه بیانیه ای صادر کرد و بیان داشت «بر کسی پوشیده نیست که بیش از یک میلیون اویغور ترک در معرض بازداشت های خودسرانه، شکنجه و شستشوی مغزی در اردوگاهها و زندان ها هستند؛ اویغورهایی هم که در این اردوگاهها در بازداشت نیستند، تحت فشار شدیدی به سر می برند»؛ وزیرخارجه ترکیه تاکید کرد که ترکیه این موضوع را با پکن مطرح کرده است.
اما پس از واکنش شدید پکن به این بیانیه، آنکارا به سرعت موضوع را خاتمه داد. هم اکنون اولویت اردوغان احیای رابطه تاریخی و تقویت همکاری بین ترکیه و چین است، چراکه ترکیه ایفاگر نقشی کلیدی در پروژه کمربند راه ابریشم چین می باشد. در آینده هر جاده و راه اهنی که بین چین و ترکیه ساخته شود، از سین کیانگ خواهد گذشت؛ بنابراین از نظر انکارا علیرغم اشتراک مذهبی، تاریخی و نژادی با ترک های اویغور، نباید در رفتاری که چین با مردم محلی خود دارد دخالت کرد. شهروندان ترکیه حامیان پروپاقرص حقوق اویغورها هستند، اما اردوغان مسئول اداره کشور خود است و لذا با موضوع احساسی برخورد نمی کند. اتحاد و همبستگی مسلمانان درصحنه سیاست داخلی و روابط بین المللی شعار خوبی است اما تا جایی که برای ترکیه و دیگر کشورها کاربرد داشته و مانعی بر سر منافع آنان ایجاد نکند.
پاکستان هم که با منطقه سین کیانگ مرز مشترک دارد سال 1947 پناهندگان مسلمان اویغور را پذیرا شد و از آن زمان رهبران مذهبی، نظامی و سیاسی آن کشور، ژست قهرمان اسلام و مدافع مسلمانان جهان را به خود گرفتند. پاکستان که تنها کشور مسلمان دارای سلاح اتمی است، با دارا بودن قوی ترین نیروی نظامی در منطقه، ظرفیت زیادی برای مداخله به نفع مسلمانان تحت ستم در هر کجای جهان دارد؛ اما اگر آن مسلمانان در چین زندگی کنند همه چیز تغییر می کند.
نیروهای نظامی، روحانیون تندرو و سیاستمداران پاکستان همه بر سر یک امر اتفاق نظر دارند: اینکه سرمایه گذاری و فعالیت اقتصادی چینی ها برای توسعه کشور و حفظ دولت و ارتش حیاتی است. از این روست که اسلام آباد در خصوص وضع این اقلیت مسلمان سکوت اختیار کرده و عمران خان نخست وزیر پاکستان وقتی در مورد اویغورها مورد سوال قرار می گیرد، وانمود می کند که چیزی از موضوع نمی داند.
برخی از مردان پاکستانی با زنان اویغور ازدواج کرده اند، ولی اکنون این زنان ناپدید شده و در کمپ ها تحت بازداشت به سر می برند؛ با وجود این دولت پاکستان هیچ کمکی به این مردان نمی کند.
اویغورها از جانب سایر همسایگان ترک مسلمان خود مثل قرقیزستان، قزاقستان و سایر کشورهای آسیای میانه نیز انتظار همدردی و کمک بیشتری ندارند. آنها شاید با یکدیگر اشتراک دینی، قومی، فرهنگی و تاریخی داشته باشند، اما همه دولت های منطقه با توجه به طرح کمربند و جاده ابریشم بدنبال معامله با پکن و تامین منافع خود هستند.
از طرف دیگر باید به این واقعیت ژئوپولیتیکی توجه کرد که کشورهای آسیای میانه محصور در خشکی هستند و برای رونق تجارت وابسته به همسایگان قدرتمند خود می باشند. ضمن اینکه برخی از آن دولت ها در بروز رفتارهای خودکامه و سختگیری بر شهروندانشان سابقه درخشانی ندارند؛ از این رو حتی اگر ظرفیت و توان انتقاد از چین را هم داشته باشند، از منظر اخلاقی امکانش را ندارند.
اما آنانکه خود را سخنگوی مسلمانان جهان می دانند چه؟ ایران، عربستان و مصر از چین دور هستند و مثل همسایگان ان کشور منافع و مصلحتشان وابسته به چین نیست. آنان که در تهدید و نمایش قدرت نظامی، صدور فتواهای جنجالی و اعلام جهاد در خصوص فلسطین و کشمیر آنقدر سریع عمل می کنند، از آنها که خود را قیم امت مسلمان و رهبر مسلمین جهان می نامند، انتظار می رود که به کمک مسلمانان ستم دیده بشتابند.
https://foreignpolicy.com/2019/07/08/muslim-leaders-are-betraying-the-uighurs/
*مترجم: فاطمه رادمهر
نظر شما