نام‌ حسین سرآغاز هستی است

در ابتدا نام امام حسین علیه السلام و در انتها نیز نام امام حسین علیه السلام باقی می‌ماند، زیرا او حق است و تجسم حقیقت. امام حسین علیه السلام نوری است که تاریکی‌های فریب و گمراهی را از بین می‌برد، تا راه را بر جستجوگرانی که از حقیقت دور شدند، روشن سازد. 

او خیری است که حس زندگی را به انسان بازمی‌گرداند، به این شکل که حیات را هدف‌دار و معنادار می‌سازد، و شر و بدی و انسانهای پلید را آشکار ساخته و سبب سقوط اهداف شیطانی و افکار مریض آنها می‌شود.

او آزاده‌ای است که با طاغوت و بردگی مبارزه کرده و  عقل را از قید شهوات و طغیان‌ها می‌رهاند.

امام‌حسین علیه السلام نهضتی‌است برای بنای شخصیتی انسانی و متعادل که منزه از هر زشتی و ناپاکی است.

راهنمایی که انسان را در مسیر اصلاح قرار داده تا گرفتار فساد، بدبختی، سردرگمی و زیان نشود.

نهضت امام‌حسین علیه السلام نقطه وصل گذشته به آینده ‌است؛ به برکت او ارتباط با رسالت انبیاء ادامه می‌یابد و تا جهان باقی است پیام انبیاء به آیندگان منتقل می‌شود.

هر کس به ریسمان محکم او چنگ نزند از گذشته گسسته می‌شود و دری نمی‌یابد که از آن به آینده وارد شود، و این حال گمشدگانی است که در مکانی متزلزل و زمانی بدون معنا سرگشته‌اند.

هر کس سوار بر کشتی او نشود، در ظلمت عدم غرق خواهد شد، زیرا نور ایمانی که قلب انسان را روشن می‌کند، از دست خواهد داد.

او چراغی است که عقل را از چشمه‌های یقین و خوشه‌های علم و معرفت سیراب می‌کند، تا نفس در آرامشی مطلق در خانه مطمئنین و نزد راضیان به رضای خدای متعال سکنی گزیند.

با امام‌حسین علیه السلام بشریت می‌تواند معیارهای فطری خود را حفظ کند، معیارهایی که به وسیله آنها به وجود واقعی خود در زندگی دست می‌یابد، وگرنه گرفتار دستبرد شیاطینی می‌شود که دائما سعی می‌کنند بشریت را در گمراهی، انحراف، سرگردانی کامل و زندگی در پستی غرق کنند.

معیارهای حسینی، مرجع‌های مطلقی هستند که امکان ندارد، نظریه‌پردازان شرور که سعی می‌کنند با نقش خدا و خالق هستی بازی کنند، بتوانند در آنها خدشه‌ای وارد کنند؛ زیرا امام‌حسین(ع) با نهضتش قواعد و اصول مقدسی را وضع کرد که امکان تعرض به آن وجود ندارد. فداکاری او انسان‌ها را برای استغفار و بازگشت به سوی خدا بسیج کرد و استقامت او انسانها را برای تداوم مبارزه مهیا گردانید.

آیا امام‌حسین علیه السلام تنها به مجرد مثالی است که نباید به آن اقتباس کرد؟ یا واقعیتی است که ما را به سوی مطلوب رهبری می‌کند؟ او تنها مثال بی‌مانندی است که در صورت انحراف از آن، در عالمی از اوهام که آغشته به بدبختی و حیرت و ضلالت است غرق خواهیم‌ شد. امام‌حسین علیه السلام به روشنی برای اهل یقین راهی مستقیم برای بنای سعادت و اطمینان و نجات است. او حرکتی نجات‌بخش برای رهایی گمشدگان از اوهام و رساندن گمراهان به راه نجات و رستگاری است. او باب نجات است برای کسی که به او معرفت یابد، و طریق حیات است برای کسی‌که در کنه معرفت او عمیق شود، و حیات است برای کسی‌که می‌خواهد معنای حیات را در مفهوم ابدی آن لمس‌کند.

و اما کسی‌که می‌خواهد به معرفت حسینی نائل شود، ناگزیر باید خود را از بعضی چیزها آزاد کند: نخست از آرزوهایش، همانند اصحاب امام‌حسین علیه السلام در عاشورا؛ و این اولین گام برای سوار‌شدن به این کشتی و گرفتن نور معرفت و نوشیدن نخستین جرعه آب گوارا از نهضتش خواهد بود.

کسی‌که در انواع شکلها به بردگی کشیده شده، نمی‌تواند وارد دنیای او شود و در این سفر پابه‌پای او پیش رود. آزادی، آغاز بنای انسان است و رهایی از خویشتن سرآغاز همه چیز، تا سالک امام حسین علیه السلام در او ذوب شود.

باید غل و زنجیرهایی که نفس را اسیر کرده شکست، امیال نفسانی را از خود دور کرد، و نفس را از زندان شهوات بیرون کشید؛ زیرا بردگی از لبیک گفتن به امیال نفسانی و تسلیم‌شدن در برابر غرایز ناشی می‌شود. پس با گسستن زنجیرها حجاب‌ها از بین می‌رود و عقل انسان روشن شده و اصول و ارزش‌ها اوج می‌گیرند؛ پس از آن است که راه فضیلت پیموده می‌شود، و انسانیت با تمام عمقش نمود می‌یابد و اهداف حقیقی هستی را درک می‌کند. این معنای عقل آزاده حسینی است، که قلب را سرشار از نور و هدایت کرده و در بهشتی از اطمینان و رضایت و تسلیم سکنی می‌گزیند.

برای درک نهضت امام‌حسین علیه السلام باید در منش و طریق ایشان تدبر کرد، باید به دعوت ایشان به رهایی عقل از قید بندگی نفس و جهل و نادانی و شکستن طاغوت مستبد تأمل‌کرد. تجسم این رهایی درعاشورا، در اخلاقیاتی همچون شجاعت، فداکاری، بخشش، بصیرت، صبر و.... تجلی یافت، و عاشورا به نمونه‌ای درخشان از انسانیت متعالی تبدیل‌شد. نمونه‌‌ای برای هر کس‌که به دنبال انسانیت گمشده‌ی خویش می‌گردد، تا از اضطراب و احساسات پوچ در ورطه عالم مادیات رهایی یابد، و با سوار شدن بر کشتی امام حسین علیه السلام وجود خود را بازیابد و با نور حسینی هدایت شود. چه بزرگ است این نعمت بر بشریتی که در جستجوی نوری است برای رهایی از ظلمت، و چه عالی است این فرصت برای نجات انسان از دام‌های شک و گمراهی و انحراف.

دعوتی است برای همه ما، که فرصت بزرگی را که نهضت حسینی در اختیار ما قرار داده است از دست ندهیم. و...

آیا ما این فرصت را مغتنم می‌شماریم؟؟؟