اینجا دیگر کشور جوانان نیست

سریال بازی مرکب ناامیدی مردم کره جنوبی را به شیوه ای هیجان انگیز به نمایش می گذارد. در این سریال افراد بدهکار در بازی ای شرکت می کنند که برنده شدن جایزه 38 میلیون دلاری آن، می تواند به قیمت جانشان تمام شود.

در کره جنوبی جوانی و ناامیدی به هم گره خورده است و خودکشی در آن از سال 2007 عامل شماره یک مرگ و میر جوانان می باشد. در دو دهه گذشته این کشور بالاترین میزان خودکشی را در میان کشورهای توسعه یافته داشته است: 24.6 خودکشی به ازای هر 100000 نفر در کره جنوبی در سال 2019 در مقایسه با 14.5 خودکشی در ایالات متحده در سال 2017.

گرچه بیشترین میزان خودکشی همچنان در بین افراد مسن کره جنوبی بدلیل فقر و انزوا دیده می شود اما خودکشی جوانان نیز به سرعت در حال افزایش است. بر اساس گزارش اداره ملی آمار کره بین سالهای 2018 تا 2019 تعداد افراد زیر 40 سال کشور که اقدام به خودکشی کردند 10% افزایش داشته است.

دلیل اصلی ناامیدی، مشکلات اقتصادی است که با همه گیری بدتر شده است. مدت ها است که شکاف بین دارا و ندار، کره ای های 20 تا 30 ساله را تحت تأثیر قرار داده است. آنها کشور را به جهنمی تشبیه می کنند که تنها راه نجات از ان مرگ یا مهاجرت است. اخذ مدارک دانشگاهی که پیشتر راهی برای تضمین داشتن شغل بود (البته نه لزوما شغلی پردرآمد) حالا دیگر نمی تواند این تضمین را به جوانان بدهد. حتی قبل از کووید 19 نرخ بیکاری جوانان تقریبا سه برابر میانگین ملی بود.

بحران مسکن در پایتخت –جایی که تقریبا نیمی از جمعیت کره در ان زندگی می کنند- اوضاع را بدتر کرده است. میانگین قیمت یک آپارتمان در سئول در پنج سال گذشته، به خاطر سیاست های نادرست دولت فعلی در مورد قوانین وام مسکن و مجازات های مالیاتی، دوبرابر شده است. چهار سال پیش برای خرید یک آپارتمان در سئول 11 سال از درامد متوسط سالانه خانوار لازم بود اما اکنون درامد بیش از 18 سال نیاز است. اجاره بها نیز افزایش یافته و باعث شده است که جوانان با پس انداز محدود بدون سرپناه باقی بمانند.

تعداد افرادی که در دهه 20 زندگی خود افسردگی را تجربه می کنند در طول پنج سال گذشته تقریبا دو برابر شده است؛ اما روان درمانی در فرهنگ این کشور نشانه ضعف است. گرچه تقریبا 30% از مردم کره جنوبی در مقطعی از زندگی خود گرفتار بیماری های روانی مانند افسردگی و مصرف بیش از حد الکل می شوند تنها 15.3% دنبال درمان می روند.

حس فشار و افتادن در ورطه رقابتی بی پایان، از مهد کودک گریبان فرد را می گیرد. به گفته مؤسسه ملی سیاست جوانان، از هر سه دانش آموز دبیرستانی و راهنمایی در سئول، یک نفر بدلیل بار زیاد تحصیلی و نگرانی در مورد آینده و شغل خود، به خودکشی فکر می کند. جای تعجب نیست که کره جنوبی از حیث تربیت ناشادترین کودکان جهان در صدر قرار دارد.

هنگامی که جنگ کره در سال 1953 به پایان رسید فقر گسترده ای بر کشور حاکم بود اما چون همه فقیر بودند و نابرابری کمتری وجود داشت، امید به آینده بیشتر بود. برای مثال کارگران معدن و پرستارانی که در دهه های 1960 و 1970 برای کار در معدن زغال سنگ و بیمارستان ها به آلمان غربی رفتند، می دانستند که در بازگشت به کشور فرزندانشان زندگی بهتری خواهند داشت.

متأسفانه رشد سریع اقتصادی کره منجر به رفاه همه مردم نشده است. سال 2017 بسیاری از جوانان به این دلیل «مون جائه این» را به ریاست جمهوری انتخاب کردند که قول داده بود جامعه ای عادلانه برپا کند؛ جامعه ای که در آن هرکس سخت کار کند می تواند صاحب خانه شود.

اما این اتفاق نافتاده است. نخبگان آلوده به فساد هستند و مقامات دولتی از طریق افزایش اجاره بها و سوداگری زمین از بحران مسکن منتفع می شوند. وزیر دادگستری به رشوه و کلاهبرداری متهم شده است؛ یکی از اتهامات او استفاده از نفوذ و جایگاه خود برای پذیرش دخترش در دانشگاه بوده و این درحالی است که سلف او نیز با همین اتهام مجبور به کناره گیری شد.

این چشم انداز تاریک اجتماعی و عدم تغییر اوضاع، جوانان را به سمت حمایت از حزب محافظه کار اپوزیسیون سوق داده و باعث پیروزی این حزب در انتخابات ماه آوریل شهرداری شد. این حزب وقتی دید که جوانان علیه رئیس جمهور فعلی شوریده اند، یک کارآفرین 36 ساله را به رهبری خود انتخاب کرد؛ انتخابی که با توجه به جوانی و بی تجربگی وی توجیه پذیر نبود.

به گفته اریک گولبن استاد روانپزشکی و علوم رفتاری دانشگاه دوک که تحقیقات بسیاری را حول ارتباط فشار مالی و افزایش خطر خودکشی در آمریکا انجام داده است «خودکشی یک بحران جهانی است؛ مشکلات مالی مانند بدهی، بیکاری و درآمد پایین می تواند به طور قابل توجهی خطر خودکشی را افزایش دهد. لذا باید به فشار مالی ناشی از همه گیری و خطری که در افزایش میزان خودکشی دارد توجه شود. درک این پیوند می تواند به تقویت تلاش های پیشگیری از خودکشی کمک کند».

کره جنوبی باید علاوه بر تقویت شبکه های خدمات اجتماعی و فراهم کردن زمینه اشتغال های پاره وقت، روی بهبود سلامت روانی جوانان سرمایه گذاری کند. انگ هایی که به مبتلایان به بیماری های روانی زده می شود، باید از بین رود. از ظرفیتی که صنعت فیلم و موسیقی کره دارد، باید برای آگاهی بخشی و تشویق به روان درمانی استفاده کرد. در این زمینه می توان از فنلاند الگو گرفت؛ این کشور نخستین کشور جهان بود که کارزاری ملی برای پیشگیری از خودکشی به راه انداخت و موفق شد از سال 1990 تعداد خودکشی های خود را به نصف کاهش دهد.

ایجاد سیستم ملی سلامت روان و آموزش متخصصان بهداشت روان، یک گام رو به جلو خواهد بود. درحال حاضر تنها 3% از کل بودجه سلامت کشور به حوزه سلامت روان اختصاص دارد.

درک احساسات جوانان توسط نسل های مسن تر می تواند بسیار مفید باشد. زمانی که قانون مصوب سال 2018 حداکثر تعداد ساعات کار در هفته را از 68 به 52 کاهش داد، افراد مسن از این تغییر ابراز تأسف کردند. آنها با خود فکر می کنند که ما با تلاش  کشور را از خاکستر جنگ کره بلند کردیم و حالا جوانان به جای اینکه سخت کار کنند، از افسردگی شکایت دارند. مسن تر ها باید درک کنند که زمان تغییر کرده و مردم هم با زمان عوض شده اند.

حمایت از جوانان باید شامل افراد مشهور نیز شود؛ به ویژه که افراد مشهور الگو هستند و جوانان از آنها پیروی می کنند. تنها به عنوان نمونه اواخر سال 2019 دو خواننده جوان به نام های «سالی» و «گو هارا» و بازیگر «چا این ها» خودکشی کردند. سال 2020 بازیگر و مدل «او این های» دست به خودکشی زد و اوایل امسال بازیگر «سونگ یو جونگ» خودکشی کرد.

وقتی نمادهای فرهنگی آمریکا خودکشی می کنند، بحث های زیادی حول سلامت روان، لزوم شناخت خود و بررسی دلایل خودکشی در می گیرد. این چیزی است که در کره جنوبی دیده نمی شود.

*منبع: فارین پالیسی

مترجم: فاطمه رادمهر